Een vreemde dag
20 september 2011 § 11 reacties
Lief dagboek.
Vandaag probeer ik het maar lief, want ik heb je nodig. Ik snap mijzelf niet. Afgelopen week was ik in een pest humeur. Graf stemming. De hele wereld kon mij gestolen worden. Wat ik de afgelopen jaren had opgebouwd, is de afgelopen maanden professioneel afgebroken. Ik kan weer compleet opnieuw beginnen. Ik zag het gewoon even niet meer zitten. Werk, eigen bedrijf, financieel, wellicht zelfs eigen (huur) woning, er staat veel te gebeuren en ik kan in een keer een hoop verliezen en de kans dat ik wat win is er eigenlijk niet. Aanpakken die boel zou je zeggen. Maar ik kan er al een paar maanden vrijwel niets doen. Ik ben ziek en er lijkt op korte termijn nog steeds geen herstel te zijn. Ik teer in op mijn financiën. Ik zie dus een hoop dingen die ik opgebouwd heb in de afgelopen jaren kapot gaan.
Vandaag had ik weer een gesprek met psycholoog. Eigenlijk helemaal niet bijzonder. Ze gaf veel dingen aan die ik zelf al had bedacht: “Pak de dingen aan.” Duh, dat had ik ook al bedacht. We kwamen verder in het gesprek uit op dat ik dingen waar ik aan dacht ook moest uitvoeren. Niet alleen aan denken. Want dan sluit ik ze ook af. Ja, logisch voor een autist. Maar voeg daar de gedachtengang van een ADD-er bij. Je denkt aan A, begint met A uit te voeren en gedachten zitten al bij project B. Als je nog geeneens halverwege A bent zit je al weer bij C of zelfs ergens bij M. Chaos in mijn hoofd dus. “Ja, maar …” Ik hoor het mijn basisschool meester het nog zeggen. “Hou eens op met dat ge-Ja-maar!” Sindsdien ben ik er een ster in. En het ergste, ik kan er niet vanaf komen. Ik heb mijn mond maar gehouden dit keer. Ook bij het schrijven van dit stuk en zelfs de aanloop daartoe zijn mijn gedachten 20x naar andere dingen afgedwaald. Onderwerpen die ik wilde aansnijden in dit bericht, plannen maken, geschiedenis. En mijn kop knalde al weer bijna uit elkaar.
Ik ben na het gesprek met de psycholoog naar de demonstratie geweest op het Malieveld. Mijn oude hobby weer eens opgepakt en wat fotootjes gemaakt. Zie ook het bericht van eerder vandaag. Nog een leuk maar eigenlijk niet veel zeggend telefoongesprek gehad. ’s Avonds eens geen film gekeken, maar een paar series. Ik moest erg lachen, waarom weet ik niet. Zo bijzonder waren ze eigenlijk niet. Tijdens de afwas kwam ik op de gedachte om deze post te schrijven. Dus maar meteen aangepakt. Je kunt je echter de vraag stellen, is het nuttig? Ik heb legio ideeën. Genoeg goede ideeën die ik weer vergeet. In die zin is het dus wel goed dat ik dingen niet aan pak. Omdat ik mij dan wellicht met te veel dingen bezig houd. Hoofd overstroomd omdat ik dingen niet gedaan krijg en we beginnen weer van voor af aan. Ik hoor jullie al denken/zeggen: evenwicht/balans! Ja, jullie staan allemaal in de rij om dat te zeggen. Maak dat een ADD/ASS-er maar eens wijs. Of beter, probeer hem dat te leren. De ene keer lukt iets wel, de andere keer niet. Ik ben hier al eens een drie kwart jaar bewuster mee bezig geweest. Ik bleef finetunen. Dingen aanscherpen, veranderen. Ik ben van werkplekken verwisseld, tussen de mensen gezeten, afgezonderd gezeten, thuis gezeten. Het werkt allemaal wel/niet/tijdelijk. Behalve dan wellicht dat ik een bepaalde afwisseling nodig heb. Maar ook daarin heb ik geen patroon kunnen herkennen. Hooguit dat ik niet van deadlines houd en van bazen die mij op mijn vingers kijken. Redelijk wat vrijheid werkt het beste. Of goed gedoseerde positieve aanmoediging. Maar dat is het moeilijkste, want dat kan ook omslaan in negativiteit en dan heb je de poppen aan het dansen bij mij.
De bottomline van dit verhaal (bent u er nog bij?), voordat we verder afdwalen: prioriteiten stellen dus. Maar heeft dit verhaal opschrijven dan prioriteit boven die andere dingen? Geen idee. Ik ben het in ieder geval kwijt in mijn hoofd. Hoofdstuk kan gesloten worden. Nadeel is het heeft mij een 1-1,5 uur gekost. Voordeel, ik kan het als naslagwerk gebruiken, het is aardig om het op een later tijdstip weer eens door te lezen. Wellicht leer ik ervan. Ik kan het anderen laten lezen, erkenning creëren en wellicht tips van andere autisten/AD(H)D-ers die zich kunnen inleven in mijn situatie en vertellen hoe zij hier mee omgaan.
En waarom ik nu dan zo happy ben? Geen idee. Echt, werkelijk geen idee. Het toekomstbeeld is nog steeds niet veranderd. Na regen komt zonneschijn in gedachtenland?
AspergerADD 
Veelen unieke stuken skryfwerk! Dis maar goed om ’n situasie uit ander oog van ander wat betrokke is…Ek is is nie so seker oor ’n paar van die kliniese aankopelings maar dit is seker nie die punt van die artikel? Lol. Ek sal nog aanlees en my byvoering gee as ek mag? In tussen, miskien om iets oor te dink is die sterk fokus op die brein struktuur, maar miskien is party verassings eintlik verskriklik erg vir enige persoon wat dalk in die selle posisie beland soos die ADD persoon? Wel, indien in die laaste 2 jaar of so…? Ek weet nie…lol 🙂
Ek is nie ’n spesialis (ito dokter) nie maar ek dink om Asperger’s aan ADD en ADHD te koppel is al interesant, maar is dit nieeintlik meer spekulasie nieop hierdie stadium nie? Ek weet nie, miskien is ek verkeerd? Ek bedoel, veral ADHD kan ook die simptome van amper enige persoonlikheids ‘disorder’ uitdra in so ’n persoon’s se bedrag…en dalk meer so as dieeinskappe van autisme ens…
Ek ken iemand goed wat kan wel sukkel in sekere sosiale situasies, tipies van ’n ‘ADHD profiel’, ‘ADD profiel’, ‘Aspergers profil ….MAAR… en ook veel personlikheids ‘disorders’. Wat al interresant is hierdie persoon het al bewys dat hy/sy kan eintlik baie goed in sekere sosiale situasies presteer! Ek ek het agter gekom dat hierdie persoon het denkwyse het/gebruik wat kan vir party (of baie) mense esentriek voorkom! Maar is dit nie meer te doen met sy persoonlikheid’s profiel nie? So ver ek weet is ‘eccentricity’ nooit bewys as ’n brein siektenie, maar net iemand wat anderste dink as meeste mense! En ons ken al die ‘ons bly ieder weg van wat ons nie mooi verstaan nie’.
Maar jy maak ’n goeie punt in terme van woorde, sinne en emosies wat hulle (soos die persoon wie ek ken) gevruik om ’n sterk en positive oplossing voor te stel…maar word heeltemal misverstaan deur sekere ander mense. Dit kan lamal deur mekaar maak en kan dan ook verkeerde ideas ontwikkel! Die persoon wie ek ken is ook 50/50 linker brein vs regte brein, is 50/50 introvert vs ekstrovert! lol.En ek dink hy is nie heeltemal dom nie so dit kan sulke probleme net vererger! Maar weereens..’n goeie artikel. … ek leer baie uit sulke artikels…
Ik moet eerlijk bekennen dat mijn Zuid-Afrikaans niet zo heel sterk is. Heb erge moeite om uw twee berichten te lezen. Is het mogelijk om de berichten in het engels te plaatsen? Dan kan ik een inhoudelijke reactie plaatsen.
I’m very sorry to say, but my South African language isn’t that good. I have problems reading and understanding your message. Maybe it’s possible for you to translate those into english? Then I can respond to it more easily. Thank you!
Ik heb hetzelfde probleem met de berichten van hierboven, waag me er dus niet aan.
Jee, wederom zo herkenbaar zeg.
Ik bevind me pas net op je weblog maar heb je een grote teleurstelling gehad? Of meerdere dingen die zich ophopen?
Toevalligerwijs loop ik tegen dezelfde dingen aan.
Een eigen bedrijf wat grandioos goed liep maar wat vorig jaar in de soep liep omdat ik kennelijk iets deed wat ik niet mocht, ik was me van geen kwaad bewust.
Wel 12.000 euro aan spullen kwijt en de belastingdienst die in mijn nek hijgt. Het resultaat daarvan; vooruit schuiven want ik weet dat ik heel erg veel belasting moet gaan betalen, wat ik niet heb. Ik heb werkelijk niets meer.
Sindsdien ben ik de motivatie kwijt.
Ik zou niet weten wat ik moet verzinnen om weer geld te gaan verdienen.
Ik zat in de ziektewet (Uwv) en ben daar sinds april uitgeknikkerd.
Er is duidelijk dat ik aan dagbehandeling moet en ook toen dat ik aan medicatie moest en er wellicht naast ADD nog een andere stoornis zou zijn.
Toch werd alles van tafel geschoven. Op dat moment was ik al depressief. Ik ben anders depressief dan een “normaal” iemand denk ik. Ik doe gewoon helemaal niets meer. Kan me nergens toe zetten, vergeet van alles maar doe af en toe nog wel wat leuks en kan me af en toe nog wel in dingen interesseren (vaak met overfocus).
Sinds dat besluit ben ik helemaal afgegleden.
ADHD medicatie die teveel bijwerkingen gaf, lang mee aan de haal geweest maar voelde me echt niet beter.
Nu nog steeds. Ik heb al maanden lang niets meer gedaan.
Alleen met die dagbehandeling denk ik dat ik er een beetje uit kan komen, zonder die medicatie (welbutrin) ben ik werkelijk niet te genieten.
Heel dat gedoe van “de boel aanpakken” werkt niet bij mij.
Ik kan alles maar tijdelijk volhouden en ben ergens heel snel klaar mee.
Te weinig variatie werkt niet goed. Teveel pushen werkt niet. Ik neem ook heel weinig aan van andere mensen. Maar als je er zo diep in zit dan kan niks je meer motiveren. Zo werkt dat.
Ik hoop wel dat het goed met je gaat en dat je geen dingen kwijt dreigt te raken.
Op http//overlevenmetadd.weblog.nl heb ik veel geschreven over de begin periode.
Aangezien dat weblog al een tijdje uit de lucht is heb ik hem lang niet bijgewerkt en is de layout ook verkloot.
Ik zal in de toekomst ook reageren via dat weblog op de jouwe. Het liefst blijf ik anoniem namelijk. Mijn familie gelooft niet in stoornissen dus begrip is ver te zoeken.
Groetjes
miepje
In de afgelopen jaren heb ik diverse ‘klappen’ gehad. Studie moeten stoppen, diverse keren langdurig ziek geweest en daarmee een hoop gezeur gekregen bij mijn werkgever. En doordat ik langdurig ziek was heeft het ook klanten gekost in mijn eigen bedrijfje. Dat bouw je vervolgens weer op waarna het dus weer opnieuw herhaalt. Op het moment ben ik dus weer langdurig ziek. Sterker nog, ik zie nu mijn werkgever als schuldige hiervan. Ik had veel eerder kunnen herstellen.
Een foutje kan in een klein hoekje zitten, maar dat dit zulke grote gevolgen kan hebben is wel enorm vervelend voor je! Wellicht kun je met de belastingdienst om de tafel gaan zitten om over terugbetaling van het bedrag te onderhandelen?
De perioden van niets doen zijn voor mij ook al terug te vinden tijdens mijn studie. Geen behoefte om meer te gaan werken. Alleen de echt verplichte dingen doen waar mensen al vaker om lopen te zeuren. Nu is het zelfs zo erg, dat ik zelfs daar moeite mee heb. Ik voel mij doelloos. En zonder doel is er ook weinig motivatie. Is dat ook herkenbaar?
Wat mij vaker word verteld is om niet iedere keer die grote berg te bekijken en te proberen te beklimmen in een keer. Maar iedere keer een klein beetje te doen. Zo heb ik al enkele langer lopende zaken aan weten te pakken, waarvan sommigen al enkele jaren op zich hebben laten wachten. Het voelt wel enorm opgelucht als ik ze gedaan heb. Op het moment denk ik dat het met regelmaat een te grote chaos is in mijn hoofd kwa gedachtes. Dat ik niet weet waar ik moet beginnen omdat er nog zo veel te doen is. Ben je met het ene bezig, denk je weer aan het andere. Ik probeer iedere week wel minstens wat op te pakken. Soms lukt het me om diverse dagen achter elkaar wat te doen. Maar belangrijk is om niet te veel hooi op je vork te nemen.
Ook begin ik er langzamerhand van overtuigd te raken dat die grote berg aan werk die voor mij ligt er voor zorgt dat ik ook continu overprikkeld ben en dus niet vooruit kom. Ik kan in mijn hoofd dingen geen plaats geven, waardoor ze rond blijven zwerven. Dit is niet alleen figuurlijk zo, maar ook letterlijk. Ik ben de afgelopen jaren regelmatig verhuisd. In het begin kon ik de diverse spullen nog wel een plaats geven, maar op den duur belande bijvoorbeeld administratie steeds op een groter wordende hoop. Er staat vast nog wel ergens een onuitgepakte verhuisdoos of krat van 7 jaar geleden met enveloppen in die een antwoord nodig hebben (of inmiddels hadden 😛 ).
Ook dit blog zorgt er voor mijzelf voor dat ik dingen eens op een rijtje zet. Zien waar het misgaat doordat ik er meer over denk, er een verhaal van maak. Het moet duidelijk en begrijpbaar zijn voor anderen. En als dat zo is, dan is het waarschijnlijk ook duidelijk voor mijzelf. Dan hoef ik er niet meer over te denken. Voor mijn psycholoog was dit een duidelijke verklaring. Maar ik ben er van overtuigd dat in mijn omgeving niemand dit zal begrijpen. Bloggen is toch een nutteloze bezigheid?
Ook ik verlang ondertussen naar een dagelijkse bezigheid. Maar dat is ook meer omdat ik in een sociaal isolement zit vanwege regelgeving van mijn werkgever. Ik mag overdag wel enkele uren naar buiten (als iedereen aan het werk is), maar ’s avonds moet ik thuis blijven. Zelfs de bedrijfsarts ziet het probleem niet in, terwijl dit het alleen maar erger maakt. Maar ja, wat kan ik op het moment?
Ik heb legio tips gehad over het maken van planningen, jezelf belonen bij het afronden van een klus etcetera. Zelfs trainingen gehad, in een groep gezeten met mensen die behoorlijk vertraagd waren met hun studie en een steuntje in de rug nodig hadden.
Het pushen door anderen werkt vaak eventjes, maar mond uiteindelijk in behoorlijke ergernissen en vastlopers. Wat dat betreft ook herkenbaar. Zowel tijdens mijn studie als bij werkzaamheden binnen mijn bedrijfje. Geen goede basis om een bedrijfje draaiende te houden. Daarom zit ik er ook over na te denken om het low profile te houden en alleen nog hele specifieke klussen aan te nemen die ik erg leuk vind. Ik ga liever bij een baas werken die mij weet te waarderen en op een juiste manier te motiveren. Een baan met afwisseling, niet iedere dag, dag in dag uit hetzelfde werk, waardoor er verveling optreed en ik de boel ga versloffen.
Heb zelf ook moeite met tips van anderen. Ik hoor 99 van de 100 keer dezelfde tips langskomen, tips die ik al lang en breed geprobeerd heb. Bedenkelijk hoor ik ze dan aan, waarbij de ander meteen een blik toewerpt van die is ook niet gemotiveerd. Wat dat betreft is je verhaal heel herkenbaar en ben ik hem ook nog niet vaker tegengekomen.
Hoe het gaat eindigen weet ik nog niet, maar ik denk dat het uiteindelijk wel allemaal mee valt.
Ik ben bekend met de weblog.nl problemen. Is het niet iets voor je om bij blogger.com of hier bij wordpress.com een blog te beginnen?
Ook ik blijf het liefste anoniem. Als je een bedrijfje runt en daarmee bekend bent is het moeilijk om je helemaal open en bloot te geven. Wellicht niet voor iedereen, maar voor mij wel. Ik heb geen zin in klanten die mij gaan aanvallen op uitspraken die ik hier doe. Ook niemand van mijn familie en vrienden zijn op de hoogte van mijn blog. Ik wil geen risico lopen dat dingen verwoven raken. Wat dat betreft kan ik het me wel voorstellen.
Vervelend dat je familie niet in stoornissen geloofd. De reacties bij mijn ouders en broer zijn ook wisselend. Weer een sticker, maar zich aan mij aanpassen is er nog niet bij. Ze zien wel in dat het niet helemaal lekker loopt. Ik denk wel dat ze zich na verloop van tijd zullen aanpassen. Maar dit gaat nog wel een poos duren.
Bedankt voor je reacties! Niet leuk, maar wel interessant om elkaars verhaal te (h)erkennen. Ik hoop dat we elkaar in de toekomst wat tips kunnen toespelen 🙂
Erg joh, zoveel herkenning!
De administratie van mijn bedrijf is eigenlijk de grote oorzaak ook van het probleem naar voren schuiven.
Mijn oudere zus is nu alles bij elkaar aan het puzzelen zodat we het kunnen indienen.
De rekening zal mijn partner betalen. Dat vind ik al heel moeilijk te accepteren. Toch schuif ik het nog steeds naar voren.
Brieven van de belastingdienst open ik al niet meer omdat ik niet tegen die achterlijke boetes van ze kan, een schatting.
Momenteel ben ik in een fase beland dat ik alles laat versloffen. Ik vergeet vaak te reageren, te bestellen en zo komen dingen te laat. Vervelend 😦
Ja het is wellicht handig om over te stappen.
Met punt.nl ben ik ook bekend. Ik kan alle blogjes wel overzetten, zoveel zijn het er niet, dan kan ik in ieder geval daar mee verder.
ZIjn er echt mensen die bloggen tijdverdrijf vinden? Ik vind het een uitlaatklep en kan er juist super mijn ei in kwijt.
Ik baal al 6 weken dat mijn normale blog er uit ligt. Ik was zowaar bezig aan een challenge vol enthousiastme, zo had ik dus echt elke dag iets om handen en om over te schrijven. Ik voelde me er heel goed bij.
Nu ben ik vooral boos op weblog.
Net zoals jij heb ik ook een enorme berg van wat ik van mezelf moet doen.
Alleen al door het drukmaken er om komt er dus niets uit.
Stukje bij beetje iets aanpakken is het beste maar ik zou niet weten waar ik mee zou moeten beginnen. Ik zou alles aan willen pakken.
Zeker daardoor ben ik ook wel geirriteerder dan eerder.
Ik ben al een chronisch gestresst typje maar met al die bergjes dingen die nog moeten is het veel erger geworden.
Ik zit er ook zwaar over na te denken om volledig te stoppen als zelfst. ondernemer. Het is wellicht teveel voor mij. Ik zal me rustiger voelen zonder dat gehijg van de belastingdienst in mijn nek, zonder die verantwoordelijkheden, zonder klanten die die de status van hun bestelling willen weten.
Ik heb vooral veel plezier in het creatieve deel van het ondernemen.
Ook ik zou liever voor een baas werken.
Het probleem zit hem er bij mij in dat ik veel lichamelijke klachten heb waardoor ik nog weinig kan. Mijn eigen beroep, kok, kan ik niet meer uitvoeren wat me ook veel verdriet doet, hier kon ik echt ALLES in kwijt. Verder heb ik wel allerlei interesses en ben ik vooral heel goed met mijn handen maar wat ik zou willen of kunnen? Ik zou het niet weten. De begeleiding krijg ik niet.
Het uwv acht me geschikt als inpakker, textielproductenmaker en samensteller voor de kunsstofindustrie. Ik heb van een vorige arbeidsdeskundige nog een hele lijst waar zelfs electriciën in staat.
Hulp of begeleiding is er niet en wat ik wil is heel erg moeilijk voor me nu. Werk is voor mij op dit moment helemaal geen optie.
Na de dagbehandeling volgt revalidatie. Ik heb rugklachten door het werk, slijtage, fibromyalgie en CVS. Door een val op het werk doen mijn knieën pijn, al 2½ jaar waardoor ik dus geen staand werk meer kan doen. Ik hoop dat dit op de 1 of andere manier is te verhelpen. Het liefst zou ik weer als kok aan het werk gaan of als banketbakker.
Is er een mogelijkheid om mijn naam te veranderen in de admin? (dan vooral mijn achternaam weg te halen?).
Mijn ouders interesseren zich niet in hun kinderen en zien zelf al niet dat ze de nodige problemen hebben.
Ook wil ik dat de meeste mensen dit niet van me weten.
Ik kom later even terug, deze reactie was nog lang niet klaar maar ik moet echt gaan.
Fijn weekend!!!
Groetjes
miepje
Ik had een mooie reply getikt, maar door een onhandig onwetendheidje was ie opeens foetsie, zucht…
Anyway, het ‘feest der herkenning’ gaat ook hier weer verder! Ook ik heb dus een eigen bedrijf. In het begin liep het lekker, alles was nieuw en leuk en ik had bergen met energie. Maar op een gegeven moment begonnen er steeds meer problemen te ontstaan. Sommige huishoudelijke taken sloeg ik over, om tijd te besparen. Het werd een lichte chaos. Die chaos in mijn huis werd langzamerhand ook steeds meer een chaos in mijn hoofd. Waar voorheen stress een prima drive was om te werken en het toch niet uitmaakte omdat ik bijna onuitputtelijk veel energie had. Begon ik langzamerhand ook de bodem van die put te zien. Ik raakte het overzicht kwijt, kreeg steeds meer moeite om mij te concentreren. werd onrustig etc. Ook kreeg ik steeds meer moeite met tegenslagen of onverwachte dingen. Op een gegeven moment sloeg dat over in compleet niks doen. Ik had een soort van burnout te pakken. En dat voor een eind twintiger. Ook ik ben een kei in het naar voren schuiven geworden. Diegene die het hardste roept word als eerste bediend, om maar van het gezeur af te zijn. Want dat betekend weer minder chaos in je hoofd.
Zelf vind ik bloggen ook een prima uitlaatklep. Het zet de dingen in mijn hoofd op een rijtje. Ik communiceer met anderen. Deel tips uit, krijg tips, leer nieuwe dingen etc etc. punt.nl ken ik niet, maar als je het mist, waarom begin je dan niet snel opnieuw ergens anders? Helaas kan ik je blog nu niet lezen, hij word op de een of andere manier niet zichtbaar in mijn browser. De pagina blijft leeg.
Wat betreft dingen aanpakken, heb je wel eens met een beloningssysteem gewerkt? Als je x klusjes hebt gedaan, mag je activiteit Y gaan doen, of Z voor jezelf kopen. Daar kun je dan later weer aan terugdenken: “Dat heb ik verdiend omdat ik klusjes X en X gedaan heb.”
Ook ik denk er wel eens over om te stoppen met mijn bedrijfje. Oorspronkelijk heb ik geleerd voor iets anders. Tijdens de studie kreeg ik een blessure, waar ik de rest van mijn leven waarschijnlijk last van zal blijven houden. Met name als ik veel stress heb speelt die blessure weer op. Ook op een hoog kennisniveau waar ik zou willen werken is er een grote kans dat ik last krijg van die blessure. Wat er overblijft is werk waar ik niet voor geleerd heb en wat ook niet hoog van nivo is. Ook mijn huidige ‘bijbaantje’ is niet heel bijzonder. An sich prima, ik kan deels werkzaamheden doen voor mijn eigen bedrijf tijdens het werken. Maar als ik dat niet doe verveel ik me wel rot. Full-time zou ik het werk ook echt niet kunnen doen.
Ook ik ben me aan het indenken wat ik dan wel zou kunnen gaan doen. Het is iets waar ik al sinds einde van mijn studie mee bezig ben. Maar iets concreets heb ik nog niet bedacht. Waar het op neer komt, ik heb mijn leven kortgeleden al eens omgegooid. Ik heb er moeite mee. En dat is niet opmerkelijk voor een autist. (Grote) veranderingen kunnen ze veelal niet goed tegen. Ik heb ook inmiddels een lijstje opgesteld van banen die mij leuk lijken om te gaan doen. Maar ik heb nu ook als extra doel gesteld dat ik via een jobcoach, gespecialiseerd in mensen met autisme, aan een baan wil komen. Ik wil niet meer extreem hoeven vechten om een baan te behouden, om mijzelf over the top te werken en niets meer waard te zijn thuis. Dat leventje ken ik nu wel. Zo wil ik niet dat mijn toekomst eruit ziet. Dan bestudeer ik nog liever een rijdende trein van heel dichtbij zal ik maar zeggen.
Ik heb inmiddels je achternaam weggehaald. Je zou als het goed is ook met een Gravatar account moeten kunnen reageren op mijn berichten, of met je mail adres. Deze word dan niet zichtbaar. Ik ben bang dat je achternaam bij een nieuwe reactie weer automatisch erbij word geplaatst als je gelinkt aan twitter een bericht plaatst.
Wat raar joh.
Bij mij is het ook vrijwel hetzelfde gelopen.
Ik begon het bedrijfje vol enthousiastme, ik verkoop schoenen, import amerika en ik had op de gok een paar dure merk laarzen gekocht om door te verkopen.
Ik was ze snel kwijt en besloot dat mensen op bestelling deze laarzen konden kopen en ik heb de collectie van die laarzen uitgebreid.
Mondjesmaat kreeg ik bestellingen binnen.
Aangezien het winterlaarzen waren begon het vanaf Augustus als een gek te lopen.
Het stomme is ook nog dat ik te weinig heb gerekend waardoor ik verlies heb gemaakt door de belasting die er nog eens over heen kwam.
Ook heb ik veel aanbiedingen ingekocht om tijdens de feestdagen te verkopen.
Dat mondde uit in dezelfde situatie als bij jou, mijn hele woonkamer stond vol met dozen laarzen en ik heb nog mensen ontvangen ook he, in diezelfde woonkamer. Echt erg.
Het huishouden liet ik versloffen, voor de hondjes zorgen was moeilijk (tegelijkertijd een nestje puppies) en ik at ook heel erg slecht, ik woonde toen alleen (zonder huisgenote) en daar ben ik niet zo goed in, dan zorg ik minder goed voor mezelf, eet ik alleen ’s avonds.
Buiten dat alles reageerde ik ook echt op elk tijdstip terug dat mensen een order plaatsten. Ik was niet in staat om grenzen te stellen en ook niet om zakelijk te zijn.
Ik wilde dat iedereen blij met me was en dat mensen me leuk vonden.
Dit was in 2009.
In 2010 kreeg ik het allemaal een beetje meer op orde. Niet qua administratie maar wel qua tijd want in 2009 en begin 2010 zat ik ruim 12 uur per dag achter mijn pc te werken en mails terug te sturen en later ben ik dat op vaste tijden gaan doen.
In Sept 2010 begon ik met op tijd op staan zodat ik een normale werkdag zou hebben, om mensen te beantwoorden en pakjes te verzenden.
Dit was een succes en voelde ook goed. Ik had in Juli mijn website vernieuwd en de bestellingen kwamen nu helemaal hard binnen.
Tot dat er ineens een gerechtsdeurwaarder voor de deur stond. Toen was het einde verhaal.
Van die 12.000 euro aan goederen die is afgenomen had ik de belasting moeten betalen.
Ook had ik niets op mijn rekening staan en mensen moesten wel hun centjes terug hebben en die laarzen kosten toch gemiddeld zo’n 180 euro per paar.
Door privé spullen te verkopen heb ik iedereen netjes terug kunnen betalen en heb ik mijn naam hoog kunnen houden.
Sindsdien heb ik ook het gevoel dat ik gefaald heb. Ik kan het niet verkroppen nog dus dit is ook een stukje dat verwerkt moet worden.
Die schoenen/laarzen verkopen was echt mijn passie en ik vond het geweldig om te doen, ook dat ik dat nog kon en gewoon lekker mijn eigen tijden en ritme bepalen.
Nu heb ik het gevoel van doelloosheid.
Ik zou altijd nog kunnen werken in een winkel waar ze dit merk verkopen, dat wel. Ben echt een specialist er in geworden.
Ik kijk misschien nog wel even verder op .punt.nl omdat wordpress veel betaalde thema’s heeft en best ingewikkeld is. Ik snap het wel hoor maar moet er echt voor gaan zitten.
Liefst begin ik gewoon direct.
Ik ben benieuwd of je een jobcoach zal vinden die gespecialiseerd is daar in.
Ik ken wel ODIbaan maar die werkt ook weer met baanstede. Ik wil me daar wel aanmelden, alleen al om te kijken wat ze eventueel voor me zouden kunnen betekenen.
Heb ook moeite met grote veranderingen.
Die baas van jou ook he. Bah.. 😦 Dat je niks mag in je vrije tijd. Controleert hij je echt zo of denkt hij je op afstand te kunnen domineren?
Werkt dat beloningssysteem bij jou wel dan?
Ik had pasgeleden een schema.
Ik moest 10 uur op staan, 10:30 ontbijten en dan 11:00 mijn hondje (puppy) uitlaten.
De eerste 2 lukten maar ik mocht mezelf alleen belonen als ik alle 3 gedaan had. 11 lukte maar niet. Het hondje plast netjes op de krant en ik had altijd wel een excuus om haar niet uit te laten.
Ik kan mezelf niet belonen want niets maakt indruk. Ik ben niet materialistisch en heb geen wens om iets te kopen. Heb zeer weinig geld en wil dat zo nuttig mogelijk besteden.
Buiten dat laat ik me ook nog niet makkelijk iets vertellen. Als ik mezelf niet mag belonen zou ik het toch doen, zo werkt dat, ADDer he! 😛 Ik doe toch lekker wat ik zelf wil! Er is niemand die het controleert.
De psych vond wel dat ik goed bezig was toen.
Dat is down the drain, ontbijten doe ik wel elke dag, dit moest ook om die medicatie in te kunnen nemen.
Ik denk dat we beiden pas kunnen stoppen met ons bedrijfje als we een doel hebben, iets anders, leuk werk misschien zodat het niet meer nodig is.
Ik kan de drive wel hebben om er weer iets van te maken maar ik kan mijn grenzen zo slecht bewaken en ga zo makkelijk op in iets dat het onverstandig is.
Wel fijn hoor, in hetzelfde schuitje zitten 🙂 Alleen is maar alleen.
Vervelende gebeurtenissen allemaal, maar je weet het wel goed en duidelijk neer te zetten. Er komt met name ook zo veel op je afzetten als beginnend ondernemer, dat het bijna onmogelijk is om van alles informatie in te winnen. Je begint leuk en kleinschalig, het loopt aardig en je verkoopt aardig wat. Maar hoe grotere omzetten je draait, des te grotere effecten “rekenfoutjes” krijgen. Ik heb het nog niet meegemaakt, en probeer daarnaast altijd wat achter de hand te houden. Al is zo’n bedrag waar jij mee zat wel erg fors, daar zou ik zelf ook problemen mee hebben. Ik moet wel toegeven, ik ben ook niet geheel schuldenvrij. Ik heb een studieschuld die gelukkig voor 2/5e is vrij gescholden, vanwege diagnose ADD. Helaas staat er nog steeds een fors bedrag open dat enkele malen hoger is dan wat jij open hebt staan. Gelukkig zijn ze bij de DUO (voorheen IB-Groep) relatief soepel met terugbetalen. Maar het blijft een last. Verder geen noemenswaardige leningen/schulden.
Een keer heb ik een klant op mijn studentenkamer binnen gelaten. Het was een spoed opdracht en ging even niet anders. Haha, dat was het snelle werk, 1 uur werken en € 150,- verdienen :D. Daar doe ik dan niet zo moeilijk over ;). Een andere klant is een van m’n beste vrienden, dus dat zie ik niet als ‘klant’. Verder probeer ik zo veel mogelijk buitenshuis of bij klanten af te spreken. Mijn huis is mijn prive terrein en dat wil ik zo houden. Het liefste zou ik mijn werkplek ook nog buiten de deur willen hebben. Heb zelfs ook voor korte tijd een kantoorruimte gehad, maar was helaas geen succes.
Over weblogs gesproken, hiervoor heb ik ook Joomla/Mambo gehad. Ook daar kan je een hoop mee, net als WordPress, maar is nog vele malen ingewikkelder. WordPress vind ik juist wel logisch en simpel eigenlijk ;). Maar moet ook wel toegeven, ben redelijk technisch onderlegd, veel IT dingen pak ik redelijk vlot op als ik er interesse in heb. Wat betreft betaalde thema’s, die van mij is een van de gratis dingen, lekker basic. Ik wil mij ook focussen op autisten, de meesten schijnen niet zo goed tegen drukte te kunnen.
Wat betreft werkgever, ik heb inderdaad al een controle gehad. Onlangs zijn de regels verscherpt en direct daarna dus die controle. Eigenlijk nog voordat ik op de hoogte was van die nieuwe regels. Bijzonder kinderachtig. Vraag me ook af of het mag. Ga ik binnenkort uitzoeken.
Beloningssystemen werken bij mij met perioden. Het doel is dat je uiteindelijk dingen uit jezelf gaat doen en dat je het beloningssysteem niet meer nodig hebt. Bij een willekeurige tegenslag, of verandering van iets in de omgeving kan ik van slag raken, waardoor ik weer stop. Ik neig dan naar rust op allerlei vlakken en kom dan tot niets. Langzaam kom ik dan vervolgens weer uit dat dal en moet weer met alles opnieuw beginnen. Die dalen worden steeds erger en dieper. Daarom hoop ik dat de begeleiding voor autisme bij mij dat tij kan keren. Uiteraard moet ik er zelf ook aan meehelpen. Maar ik lijk iets in de basis te missen waardoor ik steeds dieper wegzak. Dat moet uitgezocht en aangepakt worden. Wellicht komt er nog wat meer boven drijven. Het zal mij niks verbazen. Gedurende die dalen heb ik ontwijkend gedrag. De kop in het zand steek methode. Ik doe dingen waar ik, voor korte duur, ‘genot’ uit haal. Helaas is dat genot iedere keer van korte duur, terwijl de last steeds zwaarder blijft hangen. Denk aan genot bij PC/internet, gamen, tv kijken, stappen, omgaan met vrienden. Zou het een verslaving kunnen zijn? Als er iets anders positiefs voor in de plaats komt, kan ik prima overschakelen. Maar er moet altijd wel iets zijn. Ik ben dan ook al langer op zoek naar een gezond evenwicht. Dit is echter moeilijk te vinden. Je hebt immers alles nodig en “gebruikt” het op z’n tijd. Herkenbaar?
Ik geloof het wel, je hebt immers moeite met je eigen grenzen te bewaken. Nou, ik dus ook ;). Dat heet dan weer AD(H)D. Mijn ex heeft zich door iemand laten vertellen dat personen met de combinatie AD(H)D en autisme zo ongeveer de moeilijkste personen zijn om mee om te gaan. Geeft vertrouwen, *NOT*. Ach, deels keek ik tegen haar op wat ze had bereikt, anderzijds keek ze tegen mij op in de dingen die ik wel kon en zij niet. Dus heel veel aandacht schonk ik er niet aan.
Herkenbaar dat je je niet alles laat vertellen, laat ik ook niet met alles doen. Sommige dingen neem ik wel aan, andere weer niet. De ander of ikzelf moet ze goed kunnen onderbouwen. Vertrouw ik je, dan krijg je ook eerder vertrouwen met dingen en dubbelcheck ik minder.
Het geeft wel ergens een vertrouwd gevoel dat er inderdaad ook anderen mensen zijn met een soortgelijk verhaal. Soort van groepstherapie. Nu nog een coach vinden die ons verder kan helpen 😉
Zo, beter laat dan nooit zullen we maar zeggen.
Ik heb even een dipje gehad en het verder ontzettend druk gehad met van alles.
Over schulden kan ik niet met je mee praten.
Er staat me een rekening van de belastingdienst te wachten van 2500 euro maar verder ben ik schuldenvrij. Nooit iets gehad ook. Puur mazzel hebben en ik heb niet gestudeerd.
Als ik iets op afbetaling bestel voel ik me al schuldig of voelt het alsof het niet van mij is.
Dat scheelt wel.
Mensen met AD(h)D en autisme zijn de moeilijkste mensen? Ik denk het niet hoor. Ik denk wél als ze ook nog eens een verslaving hebben (een echte).
Mensen met hersenletsel zijn pas moeilijke mensen.
Ik vind het zelf een erg moeilijke combinatie en vind vooral mezelf moeilijk om mee om te gaan.. dit snap je vast wel. De mensen om me heen hebben niet zoveel last van mij als ik zelf.
Ik heb zelf ontzettend het gevoel dat ik afwijk, dat ik niet normaal ben en vooral moet voldoen aan de meute. Vreselijk. Liefst zou ik dit loslaten maar met de kinderwens in het voorhoofd (daar zit het) kan ik dat niet.
Ik ben ook qua eigen bedrijf niet zakelijk tegen vrienden. Gek is dat he.
Ik heb dat beloningssysteem nooit toegepast maar ik ken dat met die dalen wel. Dat heb ik gehad toen medicatie niet zo werkte als ik hoopte en ik weer terug viel of de structuur kwijt was.
Nu is het ook behoorlijk erg. Dat is mede ook de reden dat ik ga werken omdat ik niet te diep wil raken. Ik heb behoorlijk wat verantwoordelijkheden.
Ik heb alleen zo weinig om handen op de dag.
Vrije tijd besteed ik niet nuttig. Ik zie van heel weinig dingen het nut in, om ze te doen zegmaar.
Ik heb zelf ook het gevoel dat ik de basis mis. Ik heb het ook niet geleerd. Ik ben structuurloos opgevoed en ik heb jaren lang zo kunnen leven als ik doe.
Ik denk dat het ook de leeftijd is waar we nu in zitten dat we met zoveel vragen en ontevredenheid zitten.
Wat wel heel positief is aan ons beiden is dat we er wel aan willen werken en een beter persoon willen worden.
Ik ben ook redelijk technisch. Ik blog al heel lang en heb ook joomla gebruikt. De website van mijn bedrijfje is ook met joomla gemaakt. Is wel een gekocht thema. Ik heb het echter niet helemaal aangepast. Dat heeft een vriend gedaan.
Het systeem er achter heb ik wel snel door.
Wordpress ook, had ik ook eerder gebruikt maar dat had ik op een domein geïnstalleerd.
Nu heb ik een bestaand thema gekozen. Dat ziet er wel netjes uit. Ik vind het wel best. Als ik maar lekker mijn ei kwijt kan. 🙂 Voelt toch beter!
Zeker de regels opzoeken van je werkgever. Je mag volgens mij na de werktijden gewoon de straat op. Je hebt geen huisarrest!!!
Doe dit ff opzoeken dan zit je ook veel lekkerder joh, tis toch van de zotte dat je niet even lekker naar vrienden of de bios kan?
Groetjes, Miepje
Ik voel mij ook heel erg snel schuldig als ik iets leen. Van huis uit gekregen dat lenen niet echt je van het is, behalve bij een huis of andere goede investering. Mijn studie vond ik een goede investering. Bij afronding studie zou ik binnen een paar jaar de schuld wel afgelost hebben, was de gedachte. Maar de studievertraging stapelde zich op. En ik had niet echt een overzicht van hoeveel de schuld was geworden. Met name de laatste 2-3 jaar lenen hebben de schuld heel erg doen vergroten. Dat ik mijn studie niet zou kunnen afronden had ik geen rekening mee gehouden. Vanaf het begin leek alles toch nog wel redelijk voorspoedig te gaan. Een beetje vertraging had ik wel meegenomen in mijn schatting.
Over het algemeen heb ik niet zo’n last van anderen. Het zijn anderen die mij willen laten conformeren aan hun. En vervolgens ga ik daar ook nog eens in geloven. Als het aan mijzelf lag, dan had ik het minder moeilijk. Luisterde meer naar mijn lichaam en geest en raakte dan ook minder vaak in burnouts te recht. Helaas, de westerse maatschappij vraagt meer energie van je.
Dat je niet zo veel om handen hebt is killing merk ik. Het doet je verslappen, je traint je hersenen niet, je word niet uitgedaagd, concentratie gaat achteruit en ga zo maar door. Op de lange termijn begin ik mezelf weer uit te dagen. Helemaal niks doen zie ik niet als optie. Er moet wel vooruitgang zijn.
Dat we er allebei aan willen werken is zeker positief! We can do it! 😀
Wel knap hoor dat je met Joomla gewerkt hebt! Wat een gedrocht van een CMS. Je kan er ontzettend veel mee, maar prettig is anders ;). WordPress vind ik een stuk gebruiksvriendelijker. Zit er behoorlijk aan te denken om WordPress het CMS van mijn nieuwe zakelijke site te zijn. Dit is een beetje experimenteren hier. Al zal deze site ongetwijfeld weer anders zijn in verband met community dan een standalone wordpress site.
De regels die mijn werkgever heeft gesteld zijn vrij duidelijk. Zelfs de vakbond zit er al op…