Van ADD naar ADHD
10 november 2011 § 18 reacties
Het was in de periode dat ADD net een jaar geconstateerd was bij mij. Ik was nog bezig met mijn studie en werkte mij op allerlei vlakken een slag in de rondte om alles gedaan te krijgen. Niet alleen aan mijn studie werkte ik hard, ook werkte ik hard voor mijn eigen bedrijfje en bij mijn bijbaantje om genoeg geld binnen te harken. Mijn studiefinanciering was al een tijdje verlopen en in dit laatste jaar kon ik zelfs niet meer lenen. Ook mijn ouders konden mij niet meer bijstaan. Ik moest alle financiën dus zelf rond zien te krijgen. Geen tijd voor vrienden of plezier, alleen dat wat nodig is om mijn studie afgerond te krijgen en mijzelf in dagelijkse behoeften te voorzien.
Ik merkte al dat ik steeds meer concentratie verlies had, raakte steeds eerder afgeleid. Ik kreeg al verwijten uit mijn omgeving dat dit kwam door overmatig alcohol gebruik (notabene van een bevriend ‘psychologe’!), ondanks dat ik niet kwam aan de hoeveelheid die als verslavend bestempeld werd: 10 glazen in de week. Mijn ouders vertelden mij dat het kwam door onregelmatig en te weinig slapen. “Maar waarom was het die jaren daarvoor wel allemaal goed gegaan” dacht ik dan.
In deze periode werd er ook nog eens geëxperimenteerd met AD(H)D medicatie. Zie ook mijn eerdere blogpost ADD en Medicatie. Veel medicatie had weinig effect op mij. Alleen een van de laatste dingen leek te werken: Dexamfetamine. De arts die het voorschreef deed er een beetje geheimzinnig over en maakte er ook een grapje over: het zou vaker als schoonmaak medicijn bestempeld worden. Ik kon er wel om lachen, dat kon ik wel gebruiken! 😉
Die geheimzinnigheid was er ook bij de apotheker in de vorm van dat ik mijn recept kon inleveren en de medicatie de volgende dag pas kon ophalen. Zo streng werd het bewaakt! Na het zoeken naar de werkzame stof bleek al snel waarom, ik kwam uit op allerlei drug- en partyfora waar het gebruik besproken werd. Niet voor ADHD-ers, maar voor mensen die eens een verzetje wilden.
Het begon een beetje met de standaard bijwerkingen: hoofdpijn, lichte duizeligheid en hartkloppingen. Dat was ik al wel gewend van die andere medicatie. Het zou grotendeels van voorbijgaande aard zijn. Waar ik wel enorm aan moest wennen, waren de momenten waarop ik het moest innemen. Het had maar een werkbare periode van 4-6 uur. Ik moest zelf een beetje uitvissen wanneer het was uitgewerkt en de medicatie tijdig innemen. Het betekende ook dat ik altijd zo’n doosje mee moest nemen met een paar pillen in. Het gebeurde daarom ook regelmatig dat ik een pilletje niet innam omdat ik het vergeten was. Met als gevolg het rebound effect. Ik werd onrustig, soms zelfs agressief, ik herkende mezelf niet meer op die momenten.
Iedere jas was inmiddels uitgerust met een doosje met enkele medicijnen erin. Ook mijn tassen waren voorzien van doosjes. Ik kon het mij niet meer veroorloven om een inneem moment te missen. Dit was wel een probleem, omdat ik regelmatig in het uitgaanscircuit werkte. De werkzame stof van Dexamfetamine was dus erg favoriet onder feestgangers, al ben ik de precieze “straatnaam” inmiddels vergeten. Gelukkig heb ik nooit met een mond vol tanden gestaan voor een uitsmijter en ander uitgaanspubliek. Er is nooit een verpakking gevonden gelukkig 🙂
Na enkele weken begon de stof te werken. Het was alsof er een mist optrok in mijn hoofd. Ik kon helder denken, kon mij iets meer concentreren op zaken waarmee ik bezig was. Ik kreeg een lichtelijk machtig gevoel waarbij ik meer aan leek te kunnen dan voorheen. En inderdaad begon ook de schoonmaak woede als in opruimen. ’s Avonds laat begon het, gewoon de zin om een stapel papier op te ruimen, om dingen te ordenen. Ik vond het niet vervelend, ik had het nodig! Het werd steeds maar later. De eerste nacht heb ik gewerkt totdat het licht was. Ik was eindelijk in de mood om de boel aan te pakken, waarom zou ik dit willen stoppen? De volgende dag werd ik brak wakker van de verschoven nachtrust. Maar ik ging door met opruimen. Wederom een nacht van opruimen, heerlijk!
Ik heb in die periode aardig wat aan weten te pakken. Maar het was ook het begin van verschoven nachtrust. Laat opstaan, laat opgang komen, te laat opkomen draven bij mijn studie, om vervolgens uitgefoeterd te worden na verloop van tijd. En ’s avonds wilde ik dolgraag mijn bed in, om maar weer op tijd op te kunnen staan. Waar ik voordat ik aan de medicatie begonnen was, had ik standaard al rond 22.00/23.00u nog een energie boost. Deze energieboost zette zich nu veel langer door. In plaats van om 01.00u naar bed, werd het 03.00-04.00u voordat ik mijn bed in kroop. Ik begon mij te schamen tussen mijn studiegenoten. Als ik later opstond en pas de energie rond 15.00u had om op school te komen, werd ik uitgelachen. Het gebeurde steeds vaker dat ik daarom maar een schooldag oversloeg. Dit werd verkeerd opgevat, ik was zogenaamd niet gemotiveerd. Ja, begrijpelijk dat dat zo word opgevat. Maar wisten zij veel wat die medicatie met mij deed!? En als ik een keer op tijd kwam, kreeg ik ook weer opmerkingen te horen. Het was nooit goed.
Ik kreeg ook steeds meer moeite met op tijd komen voor mijn bijbaantje. Gelukkig maakte het niet zo gigantisch veel uit bij de werkzaamheden die ik voor klanten uitvoerde bij mijn eigen bedrijfje. Het ging daar niet zo om de minuut. En als het wel belangrijk was, dan voelde ik dat gelukkig aan en zorgde ik er wel voor dat ik op tijd was. Al kon ik dat maar incidenteel volhouden. Geen week achter elkaar.
Ik sliep slechter en kreeg Zopiclon voorgeschreven. Na enkele slapeloze nachten een welkome aanvulling in mijn inmiddels gegroeide medicijnen kast. Maar na weer eens een nacht zo’n pil geslikt te hebben, verafschuwde ik het ook meteen. Het gaf zo’n vreemde smaak de volgende ochtend. Niets smaakte meer. Ik heb het in die periode ook niet meer dan 1-2 nachten achter elkaar gebruikt.
Na een twee a drie maanden gebruik had ik de rebounds nog steeds niet onder controle. De ene keer had ik al een ‘Dex’ nodig na 4 uur, terwijl ik op andere momenten pas na 5 uur weer wat nodig had. Tijdens die rebounds was ik veel opener. Ik vertelde meer zaken dan ik eigenlijk wilde. Ik had het niet onder controle. Ook werd ik een stuk agressiever, niet alleen verbaal, maar ook lichamelijk. Ik kan mij nog een voorval herinneren dat een of andere dronken aap een geintje met mij probeerde uit te halen. Ik vond het ontzettend vervelend. De eerste keer had ik niet door wie het was en keek ik boos om mij heen. De tweede keer schonk ik er geen zichtbare aandacht aan, behalve dan dat ik een ontzettend harde trap naar achteren gaf. Ik had iemand ongelofelijk hard geraakt, maar toen ik naar achteren keek had ik geen idee wie ik geraakt had. Ik had in ieder geval geen last meer van die vervelende aap. Ik was alleen zo eerlijk om dit voorval even later met een klant te bespreken. Heel open vertelde ik het. Het was meteen de laatste keer dat ik voor die klant gewerkt had.
Enkele weken later had ik het enorm druk. Ik had vaker periodes dat het ofwel rustig was, ofwel van alles tegelijkertijd op mij af kwam. Het was nooit gelijkmatig wat betreft werk voor mijn bedrijfje. Ik werkte een nachtje door. Die nacht daarop wilde ik wel naar bed, maar het lukte niet. Ondanks dat ik ruim op tijd mijn laatste pilletje had ingenomen, had ik maar niet de rust om te gaan slapen en in slaap te vallen. En toen het uiteindelijk lukte, werd ik weer na 2-3 uur wakker. Ik begon mijn rug te voelen, voor mij al langer een teken dat ik gas terug moest nemen. Ik wilde het zo ontzettend graag, maar het lukte maar niet om die rust te krijgen, ook al nam ik geen hooi meer op mijn vork. Die avond daarop gebeurde het, ik stapte in een auto en voelde iets zeer pijnlijks in mijn rug. In de auto blijven zitten was het probleem niet zo, maar eruit komen en lopen des te meer. Ik kon mijzelf geen houding meer geven.
Ik ben naar de huisarts gegaan de dag daarop en heb pijnstillers meegekregen. En zoals gebruikelijk, voor mij lijken de meeste pijnstillers net omgekeerde placebo’s: ze hadden geen effect. Wel was het door mijn rug gaan de letterlijke druppel. Het gehannes met die dexamfetamine was ik helemaal klaar mee. Vrienden van mij raadden het ook af. Waaronder een oud studiegenoot die zelf ook ADHD had. Vanaf dat moment heb ik de medicatie voor mijn ADD afgezworen. Een andere optie zou kunnen zijn om het uit te stellen tot op een moment dat ik meer speelruimte zou hebben om te “experimenteren” met die medicatie.
Helaas heb ik in de jaren daarna flinke concentratie en motivatie problemen gehouden. Het ADHD effect van de rebounds is gebleven. Weliswaar in mindere mate, maar wel in een vorm dat ik er last van heb. Ik wil wel, maar ik kan mij er vaak niet toe verzetten. En als ik mij ertoe verzet, dan word ik vaak zeer onrustig. Ben ik 5-10 minuten aan het werk, dan moet ik al weer opstaan om iets anders te gaan doen. Even wat te drinken halen, iets te eten, of gewoon even een rondje lopen. Alleen met dingen waar echt mijn interesse naar uit gaat lukt het mij om mij langer te concentreren. En dan ben ik meteen letterlijk een spons. Ik vind het opmerkelijk, is dit iets wat anderen herkennen bij het stoppen na gebruik van AD(H)D medicatie?
AspergerADD 
Bijzonder!
En dan met name het laatste stukje.
Dit is mede ook de reden dat ik volledig gestopt ben met medicatie.
Bij mij kun je ook wel spreken van ADHD ipv ADD DOOR medicatie.
Het leek alsof ik met de welbutrin die ik als laatst slikte ook last had van rebounds terwijl deze een afgifte heeft van 21 uur. Altijd rond 18:00 (etenstijd) werd ik strontje chaggo.
Ik slik nu al maanden geen dex of ritalin meer maar ben nog steeds vreselijk vergeetachtig en chaotisch. Waanzinnig laks. Door de welburtrin was ik ook erg beweeglijk met mijn handen en benen. Kon niet stil zitten. Ik vergat van alles maar had absoluut geen rust in mijn hoofd.
Met dex en ritalin wel. De bijwerkingen waren echt teveel. Ik kon niet door die weken van hoofdpijn heen in de hoop dat het zou gaan werken.
Het vervelende is dat ik me belabberder voel dan voor het gebruik van medicatie.
Je kan duidelijk merken dat je nog steeds beïnvloed wordt door wat je allemaal hebt geslikt lately. Het heeft veel impact.
Ik ben enigszins wel trots dat ik het geprobeerd heb. Ik ben namelijk echt niet iemand die snel aan de medicatie zou gaan maar als je toen wist wat je nu weet…
Het lijkt me ook niet de bedoeling dat als je medicatie slikt, juist om je beter te voelen en je hypers onder controle te krijgen dat je agressief wordt, prikkelbaar, chagrijnig.
Er zijn toch ook kinderen die dit krijgen en bij ADHD zijn dit juist symptomen om te onderdrukken met medicatie. Als het het dan ook veroorzaakt kun je dubbel op krijgen.
Juist niet goed!
Ik was gister wel verheugd dat er op het nieuws verteld werd dat er minder stempeltjes geplakt moeten worden op kinderen. Ze worden te snel gediagnosticeerd als probleem geval.
Ik ben het daar wel mee eens.
Veel kinderen spelen niet meer buiten. Zitten alleen maar achter de computer (spel computer of pc). Worden verwaarloosd, moeders en vaders die super gestresst zijn en minder kunnen hebben en een kind lijkt daardoor al snel hyper actief.
Medicatie toepassen op kinderen moet je in het uiterste geval doen. Als het echt niet anders kan. Als het kind echt niet goed op eigen houtje kan leren. De concentratie zo slecht is. Etc
Veel ligt bij de ouders. Er moet veel aandacht besteedt worden door de ouders aan de kinderen.
Zo zijn er ook veel kinderen die op speciale scholen of in speciale klassen worden geplaatst terwijl dit geheel onnodig is.
Wij (jij en ik) hebben geen extra aandacht nodig ten opzichte van de rest. Het is juist belangrijk als we gelijk worden behandeld! (zal hier even een blogje aan wijden, vind het wel interessant, misschien wil jij het later delen op je twitter?)
Bedankt voor het delen van je verhaal weer. Dat is echt niet niks. Ik hoop dat je geen mensen hebt verloren door de medicatie. Omdat je snel ruzie kreeg etc.
Medicatie is lang niet voor iedereen een oplossing. Dat blijkt wel weer. Er moet een hoop geëxperimenteerd worden helaas, voordat de juiste afstemming van medicatie is bereikt. Ik had het geduld niet, ik had ook weinig uitwijk mogelijkheden. En met mijn huidige leidinggevende al helemaal niet.
Wat bedoel je met “Bij mij kun je ook wel spreken van ADHD ipv ADD DOOR medicatie.”? Ik werd gediagnostiseerd als ADD-er. En richting eind van het traject, is er door mijn begeleider letterlijk gezegd, we kunnen spreken van zowel ADHD als ADD.
Het zou goed kunnen dat je van Wellbutrin rebounds krijgt. Ik heb bij bijna iedere medicatie slaapproblemen gehad. Het actieve momentje dat ik ’s avonds had tussen 22.00 en 23.00u, werd alleen maar erger door de meeste medicatie.
Ik zie veel herkenning in je verhaal. Dat je zelfs na maanden eigenlijk onrustiger bent dan voor het gebruik van de medicatie. Bij mij is het zelfs na jaren gebruik dat ik mij nog steeds onrustiger voel! Ik denk daarom wel eens, was ik er maar nooit aan begonnen! En al die pilletjes slikkers om tijdens feesten net iets extra’s mee te krijgen, ze weten niet wat voor troep ze naar binnen werken! Wat voor bijverschijnselen het kan hebben. Van LSD is bekend dat het nooit uit je lichaam zal raken en dat je nog steeds in een trip kan blijven hangen, ook eentje die na 20 jaar spontaan opduikt. Misschien zijn wij de fijngevoeligen die het marginale effect juist wel en extremer opmerken.
Heb op twitter inderdaad ook wat headlines langs zien komen over stempeltjes op kinderen. Het is de kant die de maatschappij op gaat. Iemand wijkt een beetje af, waar zal hij dan onder vallen. Er word steeds meer iets achter dingen gezocht. Maar dat is alleen maar omdat het opvalt als mensen niet helemaal mee kunnen in deze prestatie maatschappij. Ik voel een nieuw artikel aankomen. Ik heb nog ergens een concept liggen hierover 🙂
Dat er steeds eerder medicatie gebruikt word komt niet alleen maar vanwege de prestatie maatschappij. Er zit ook een medische wereld achter die er veel baad bij heeft om veel omzet te draaien. Het zou mij niet verbazen dat onderzoekers betaald worden door een of andere geneesmiddelen fabrikant, zodat er meer medicatie uitgeschreven kan worden. De wereld zit vreemd in elkaar 😉 Ik ben het verder met je eens dat je medicatie in het uiterste geval moet gebruiken. Pijnstillers hebben op mijn hoofdpijn vaak een bijwerking, ik word er suf van. Geef mij dan maar die hoofdpijn, daar kan ik prima mee overweg. Behalve dan die hoofdpijn van de laatste tijd, die is dusdanig storend dat ik er behoorlijk last van heb bij dagelijkse verplichtingen.
Jij legt het probleem neer bij de ouders. Maar zoek eens verder naar de oorzaak. Waarom voeden de ouders hun kinderen zo op? Waarom worden ze achter de spelcomputer/tv gegooid, of van oma en opa naar het kinderdag verblijf gesleurd? Ze werken alle twee, moeten of willen presteren. Deels om hun kinderen er financieel en wat betreft luxe er niet onder te laten lijden. Maar zouden die kinderen er niet beter vanaf komen als ze gewoon de aandacht en opvoeding krijgen die ze nodig hebben in plaats van al die luxe? De buren hebben ook een grote flatscreen aan de muur, en bij Jantje thuis hebben ze alle denkbare speelcomputers van nu. Men steekt elkaar aan. En kinderen voelen zich ook benadeeld als iedereen meer heeft dan zij zelf. Je kunt deze consumptie maatschappij niet meer opeens omdraaien. Dat is een proces van jaren.
Wat betreft je blogje, geef maar een seintje, dan plaats ik hem door 🙂
Ik kan mij niet direct herinneren of ik door medicatie vriendschappen ben kwijtgeraakt. Er waren niet veel mensen die er vanaf wisten. Heb het altijd voor mezelf gehouden. Ik schaamde mij ervoor. En als dat wel zo is geweest, dan ben ik dat waarschijnlijk vergeten. Ik probeer negatieve dingen eigenlijk zo veel mogelijk te vergeten. Alleen positieve dingen wil ik onthouden. Is niet altijd even makkelijk.
Mijn oudste zoon (17) had zoveel baat bij dexamfitamine dat hij er keurig van ging schrijven. Toen hij ging puberen stopt hij ermee. Momenteel zit hij in een gesloten inrichting en is begonnen met concerta, wat hem veel downe gevoelens geeft. Wat is wijsheid?
Voor zijn omgeving hielpen de pillen wel maar hij heeft er nooit vrede mee gehad.
Ik reageer een ander keertje verder. Moet naar school. Deze ADD moeder vliegt ….
Laat ik vooropstellen dat ik geen arts ben en dat ik eigenlijk zeer weinig ervaring met de medicatie heb. Diverse keren ben ik in het probeer traject al gestopt omdat de bijwerkingen de overhand kregen.
Waarom zou Concerta hem depressief maken? Bij mijn weten werkt Concerta niet op de stemming. Wellbutrin bijvoorbeeld wel, maar dan in de vorm zoals iedere antidepressiva doet, het vlakt de toppen en dalen af. Ik denk echt dat de oplossing ergens anders gezocht moet worden. Wat veroorzaakt die gevoelens? Hebben zich situaties voorgedaan? Heeft hij veel chaos in zijn hoofd waardoor hij moeite heeft om orde te scheppen, waardoor hij het uiteindelijk niet meer ziet zitten? Wat mij vaker heeft geholpen zijn enkele praktische zaken: begonnen met lichttherapie, maar uiteindelijk ook vaker naar buiten gegaan. (lichttherapie is niet altijd aan te raden bij aanvang van ADHD medicatie dacht ik, overleg met arts hierover!) Daarnaast helpt sporten ook. Bij beide dingen produceert het lichaam stoffen waardoor je stabieler in het leven staat. Wat ook zou kunnen meehelpen: toekomst plannen, zowel korte termijn als lange termijn. Hoe zie je je over 1 maand, over 1 jaar, over 5 jaar en over 10 jaar? Wat moet ik doen om dat te bereiken? Is het haalbaar, moet ik wellicht ergens wat aanpassen? etc.
In mijn depressieve periodes merk ik dat ik veel binnen zit (en dus weinig licht op mijn ogen krijg en op mijn lichaam), weinig sport, weinig vrienden spreek en dat ik geen toekomstplannen heb op dat moment of ze in ieder geval niet zie zitten. Het helpt als ik dingen weer langzaam oppak.
Mijn dochter gebruikt concerta. Het gaat goed. Maar op dagen met extra spanning staat ze toch wel zo’n acht keer op van haar stoel in de klas, tot irritatie van de meester. Helpt zo’n pil dan wel of is haar bewegingsdrang dan zo groot dat het gewoon niet lukt?
Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik je blog met veel interesse volg.
Ook op deze vraag vind ik het moeilijk om een antwoord te geven. Ik had vroeger nooit problemen om te blijven zitten tijdens de les. Ik kan mij voorstellen dat de meester en wellicht mede klasgenoten dit storend vinden. De laatste jaren en zelfs met name weken kan ik het mij echter heel goed voorstellen, krijg ik ook een enorme drang om even op te staan en een rondje te lopen. Ik durf niet te zeggen of dit met medicatie op te lossen is. Wederom, overleg dit met de arts die de medicatie heeft voorgeschreven. Heb je een arts voor je kinderen die bekend is met ADHD en het voorschrijven van medicatie daarvoor? Mijn eerste psychiater had hier geen ervaring mee en had wat bij zijn collega’s rondgevraagd en ging vervolgens zelf wat experimenteren. Niet echt succesvol. Toen hij zag dat het wat uit de hand begon te lopen besloot hij snel om mij naar een ADHD gespecialiseerd centrum te sturen. Daar ging het iets beter.
Een praktische oplossing zou overigens kunnen zijn om af te spreken dat je dochter in overleg met de meester even een rondje loopt buiten de klas op de gang en binnen 1-5 minuten weer terug keert. Misschien is het af te spreken dat dit tijdens pauze momenten gebeurd, op het moment dat er opdrachten gemaakt moeten worden of iets dergelijks.
Ik ben benieuwd of je wat aan mijn tips hebt.
Leuk dat je mijn blog met interesse leest 🙂
@Roos en AspergerADD:
Ik kreeg gisteren dit antwoord van een zorgverzekeraar:
“Daarnaast zijn Concerta en Strattera geneesmiddelen die erg veel duurder zijn dan het vergelijkbare medicijn Ritalin. De huidige stand van zaken is dat er geen enkel wetenschappelijk onderzoek is dat de klinische meerwaarde van Concerta en Strattera bewijst. Concerta bevat exact dezelfde werkzame stof als Ritalin. Om die reden zijn Concerta en Strattera dan ook binnen het GVS in dezelfde therapeutische groep ingedeeld als Ritalin met als gevolg een hoge bijbetaling.”
Degene, die in ons gezin Strattera gebruikt, heeft daarvoor Concerta gebruikt. Concerta werkt maar 12 uur en kan wel tot stemmingswisselingen leiden. Strattera heeft een andere werkzame stof dan Concerta. Strattera heeft wel een hoge eigen bijdrage per maand, die bij zorgverzekeraar ONVZ 100% vergoedt wordt in het aanvullende pakket.
@AsperAdd WordPress is tegenwoordig weblog.nl, dat door Sanoma beheerd wordt. Er zijn heel veel IT-problemen bij weblog.nl.
Blogspot.com om te webloggen is heel gebruiksvriendelijk en werkt snel.
Wat de zorgverzekeraar laat weten is eigenlijk al jaren bekend. Er zijn maar enkele verzekeraars, zoals ONVZ die in hun aanvullende pakket deze medicatie vergoeden, gelukkig! Om die reden ben ik ook een jaar lang bij ONVZ verzekerd geweest. Helaas moet je ieder jaar weer opnieuw uitzoeken welke verzekeraar deze medicatie vergoed. De partij die mij begeleiding bij ADD aanbood verzond ook ieder jaar een bericht met welke verzekeringsmaatschappijen deze medicatie vergoede. Erg handig!
Wat ik wel erg jammer vind van de GVS beslissing, is dat Ritalin, de goedkope kortwerkende variant inderdaad dezelfde werkende stof heeft als de meeste andere medicatie, maar bij velen problemen oplevert, omdat er 3-5x per dag op het juiste moment de medicatie ingenomen moet worden. Gebeurt dit niet, dan krijgt de betreffende persoon een rebound. In veel sociaal gewenste situaties is dit bijzonder vervelend voor de betrokkene. Zie ook in mijn artikel hierboven. Helaas word hier niet naar gekeken, dan wel erg luchtig over gedaan. Diegenen die er over beslissen zitten achter een bureautje en hebben zelf geen ADHD, ze kunnen zich ook niet voorstellen dat het ontzettend moeilijk is voor een ADHD-er om op gezette tijden medicatie in te nemen. De bureaucraten lukt het wel, waarom dan iemand met ADHD niet?
Strattera was geloof ik nog het enige medicijn dat ik kon proberen. Ik ben er na de vele slechte ervaringen maar niet meer aan begonnen. Zonder medicatie ook minder bijwerkingen en dus overlast. Helaas ben ik nog steeds, bijna 4 jaar later, herstellende van deze medicatie. Was ik er maar nooit aan begonnen!
Je laatste alinea begrijp ik niet helemaal. WordPress.com staat los van web-log.nl en het tegenwoordige weblog.nl. WordPress.com is een losstaand blogplatform. Het klopt dat web-log.nl problemen heeft gehad met een transitie naar nieuwe software: WordPress (waarop ook WordPress.com is gebaseerd). Vanwege de problemlen van web-log.nl is men overgegaan naar een nieuw domein: weblog.nl (zonder verbindingsstreepje), maar er schijnen op dit moment nog steeds problemen te zijn met overzetten van oude gebruikersdata.
Blogger/Blogspot.com is van Google en werkt weer anders. Ben toevallig gisteravond laat begonnen met een Blogger variant. Ik moet nog even wennen. Beiden hebben zo hun voor en nadelen. Ik vind WordPress niet nadelig werken. Heb voorheen een blog gehad met als CMS Mambo, de voorloper van het huidige Joomla. Ik moet bekennen dat WordPress een stuk gebruiksvriendelijker is dan Joomla. Het voordeel van WordPress is, is dat je ook een eigen blog op een eigen server kan hosten. Vandaar dat mijn voorkeur lichtelijk uit blijft gaan naar WordPress. Zodoende kan ik een hoop ervaringen opdoen. Om het makkelijker te maken voor Bloggers van Blogspot ben ik dus begonnen met een variant daar. Als alles is ingericht, zal ik het adres bekend maken. (al is het niet zo heel erg moeilijk te vinden hoor 😉 )
@Roos: Als concerta dus dezelfde stof als ritalin gebruikt kan ik me voorstellen dat hij er down van wordt.
Ik heb ritalin gebruikt en ik voelde me net een zombie en werd er ook down van.
Weinig inspiratie om iets te doen. Weinig creativiteit. Dat had ik met dexamphetamine wel veel meer.
Ik vind het erg vreemd dat toch zoveel kinderen deze medicatie krijgen. Het is een afstameling van de drugs “Speed” dus dat sommige kinderen er juist beweeglijker van worden is niet zo heel gek.
Het zorgt er alleen voor dat mensen zich beter kunnen focussen/concentreren.
Als je kinderen er weinig baat bij hebben wil ik je zeker adviseren om te stoppen. Tenzij je er echt veel vruchten van plukt.
Mijn neefje gebruikt ook concerta, hij heeft ADHD en heeft er veel baat bij. Zonder concerta wordt hij agressief en kan hij helemaal niet leren.
Tezamen met de medicatie en zijn dagelijkse buitenspeel rondjes (druk voetballen, rennen, skaten etc) is hij nog steeds een waanzinnig druk kind. Dat gaat dus echt niet weg door de medicatie. Hij is met medicatie alleen wat handelbaarder.
ADHD is niet te onderdrukken met medicatie. Medicatie is slechts een hulpmiddel om wat beter te functioneren in de maatschappij.
@AspergerADD: Ik lees net je stukje pas.
Ik zeg ook juist dat het aan de ouders ligt. Hoe je het ook om draait het ligt aan de ouders.
ADHD of welk stempeltje dan ook, daar geef ik de ouders niet de schuld van al is het genetisch bepaald.
Wel is het gewoon echt zo dat de mensen die te weinig tijd hebben voor hun kids eerder moeilijke of drukke kinderen hebben dan mensen waarvan 1 ouder wel gewoon thuis is, thuis werkt of meer tijd besteedt aan de kinderen.
Elk kind heeft veel aandacht nodig, niet alleen een kind met een stempeltje.
Tevens een kind zonder stempeltje kan er vanzelf 1 ontwikkelen als hij/zij weinig aandacht krijgt.
Veel ouders onderschatten het ouderschap. Ze zien kinderen als de volgende logische stap. Kinderen als materialisme. Anderen hebben ze ook. “Om onze liefde te bezegelen hebben we een kleintje gemaakt”. (We hebben er alleen geen tijd voor omdat we fulltime werken maar dat boeit niet, we zijn mooie en gezonde mensen!)
Zowel ADHD als ADD kan niet. Dan heb je dus gewoon ADHD.
ADD heeft symptomen van ADHD. Door de Asperger ben je anders dan standaard ADHD-ers omdat jij je bijv wel beter kunt concentreren of beter kunt leren of meer onthoudt.
Ik heb nog elke dag last van de nasleep van de medicatie.
Brabbelen, dingen vergeten die ik zelfs NET gehoord heb. Dat is echt niets voor mij.
Ik schrijf zoveel mogelijk op maar nog vergeet ik het.
Ben zelfs apathisch. Heel irritant.
Hoop dat ik me snel beter voel!
Over ADHD, je hebt 3 types die eronder vallen:
1 ADHD, de hyperactieve variant
2 ADD, het onoplettende type
3 een variant tussen het hyperactieve en onoplettende type in
Volgens de laatste gesprekken met mijn SPV-er ben ik van ADD naar het 3e type gegaan en had ik af en toe meer hyperactieve momenten dan eerst.
Waar ik in de kop op doel is dat ik tijdens het gebruik van medicatie met name hyperactieve momenten meemaakte als de werkzame stof was uitgewerkt. Daarnaast ben ik dus licht hyperactiever geworden dan wat ik voorheen was.
Ik zie zojuist dat je op je eigen blog er een post aan gewijd hebt. Verdiend absoluut de aandacht!
Vandaar:
Goedendag, ik weet niet of deze post nog actief gevolgd wordt, maar ik heb een vraag.
Mijn zoontje heeft ADHD en Asperger. Nu willen ze op school per se dat hij medicatie gaat gebruiken want ze kunnen hem op school anders niet aan. ‘handelingsonbekwaam’ noemen ze het.
Zijn er alternatieven voor de school waardoor ze wel met mijn zoontje en zijn soms a-sociale gedrag om kunnen gaan? Ik lees hier voornamelijk “gebruik vooral geen medicatie als het niet nodig is”, maar mijn vraag is dus eigenlijk:
Wat kan je dan wel doen?
Het is een hele goede vraag! Ik mag dan wellicht een ervaringsdeskundige zijn, maar een deskundige (arts/psychiater) is de enige die je officieel advies kan geven. Een docent heeft veelal geen medicijnen gestudeerd en mag daar gewoonweg geen advies over geven. En ik kan alleen tips geven, maar er kunnen geen rechten aan ontleent worden. Onderneem stappen op eigen risico. Laat je door deskundigen goed voorlichten!
Hoe vind je zelf dat je zoontje is in huis? Heb je er moeite mee of volgt hij wel alle regels op die er in huis zijn? Mocht je soortgelijke problemen thuis ervaren als wat er door de school aangegeven wordt, dan is het wellicht wel een idee om er eens over in gesprek te gaan met een arts/psychiater. Samen kun je op onderzoek gaan of er wellicht storende elementen in de omgeving zijn die weggenomen kunnen worden waardoor het storende gedrag zich verminderd. Pas als laatste zou ik naar medicatie gaan kijken. Voor sommigen zou dit wel kunnen helpen, zelf ben ik er in ieder geval geen voorstander van. Maar het is ook meer dat het mij verder omlaag getrokken heeft dan dat het iets goeds gebracht heeft.
Als je het gedrag van je zoontje zelf niet vervelend vindt en ouders van vriendjes van je zoontje zijn het daarmee eens, dan kan het wellicht iets zijn in de manier van lesgeven wat je zoontje triggert. Het kan specifiek aan de docent(en) liggen, een medeklasgenootje, een combinatie daarvan of wellicht heel iets anders. Ga daarover in gesprek met je zoontje, wellicht samen met een psycholoog of gedragsdeskundige. Achterhaal wat er aan de hand is en probeer dat in overleg met docent/schoolleiding te verhelpen. In een uiterste geval kan het raadzaam zijn om op zoek te gaan naar een andere school.
Hoi!
Ik ben 15 jaar en zit in 4 mavo. Ik weet nu ongeveer een jaar dat ik ADD heb. Ik ben begonnen met de medicatie methylfenidaat wat ik helemaal niks vond. Bijwerkingen als: stemmingswisselingen, chaggerijnig, hoofdpijn en nergens zin in. Daarna ben ik begonnen met Dexamfetamine wat ik in het begin echt super vond. Ik was er erg tevreden mee en had ook heel erg veel motivatie om allerlei dingen te doen zoals opruimen en aan school. Ook heb ik erg dat ik in dingen geintresseerd ben als ik de pilletjes neem, wat ik eerst wel fijn vond. Maar het wordt steeds vreemder omdat je niet jezelf bent. En ik voel me toch een leeg persoon. ‘S avonds heb ik ook erge last van slapeloosheid en melatonine helpt niet. Ik krijg allerlei ideeen nog ’s avonds laat en ik heb ontzettend veel energie. Ik wil graag me examen halen en zonder pilletjes gaat dat niet lukken omdat ik dan gewoon een concentratie van 0 heb.. Zijn er mensen die dit herkennen? Of die een oplossing hebben voor de slapeloosheid? Ik slik nu 3 tabletten op een dag omdat ik de laatste nog nodig heb voor huiswerk enzo. Groetjes
Bespreek het met je behandelaar. Omdat het om medicatie gaat kan ik je geen officieel advies geven, dat kan alleen een arts. Ik heb wel eens gelezen over mensen die als laatste een half pilletje innemen, of naast langdurig werkende medicatie een kortdurende nemen als laatste. Bespreek het! Zo te horen is de medicatie nog niet goed afgesteld op je.
Ik lees hier veel van mensen die zeggen dat medicatie zo veel impact heeft gemaakt op het lichaam dat er nog steeds meer problemen zijn dan voor het slikken van de medicatie, herstellen moet. Dit laatste herken ik, maar ik heb een andere theorie: Ik kwam er op mijn 20e pas achter dat ik ADHD heb en dit verklaarde voor mij echt al mijn problemen. Echter, door deze verklaring (de aandacht die hierop werd gevestigd tijdens therapie, etc.) werd ik me ook overbewust van al deze problemen waardoor uiteindelijk medicatie wilde proberen. Ook ik was altijd erg tegen geweest, maar door de overbewustwording van mijn dagelijkse obstakels begon ik het ineens als noodzakelijk te zien. Ik heb ritalin, concerta en dexamfetamine geprobeerd, ritalin en concerta hetzelfde resultaat: Eerste week apathisch, tweede week was ik beduidend rustiger, scherper, maar na die week leek het effect af te nemen en had ik slechts nog last van de bijwerkingen (hele dag dorst, droge mond, hartkloppingen, slecht slapen, heftige rebounds, dag en nacht door willen gaan). Concerta had direct deze uitwerking waardoor ik daar na een week al mee ben gestopt: ik was doodop. Nu gebruik ik al meer dan een jaar niets meer en ook ik heb het idee dat ik onrustiger ben dan ooit. Ik denk persoonlijk dat dit komt door die bewustwording waar ik het eerder over had. Als kind zat ik tijdens de les ook naar buiten te staren tot de docent de klas opdroeg te beginnen met een voor mij totaal onbekende opdracht doordat ik zo op het uitzicht en mijn eigen gedachten gefixeerd was. Ik herinner me dat ik dat soms lastig vond, maar “het was gewoon zo”, ik dacht er verder niet bij na. Ook werd ik vaak gek van mijn eigen drukke, rare gedrag wat ik niet uit leek te kunnen zetten, maar wederom: dat was gewoon zo. Nu heb ik direct door wanneer ik afdwaal en word ik tijdens het afdwalen nog onrustiger doordat ik door heb dat ik niets tegen het afdwalen kan doen… Hetzelfde geldt voor mijn drukte: De tikkende voeten, het door mensen heenpraten, het totaal anders (= drukker, verstrooider, onnozeler) ovekomen dan ik ben, het zijn nu allemaal problemen geworden in plaats van kleine, persoonlijke gebreken die er “nou eenmaal bijhoren”.
Aanvulling:
En wat ik me ook vaak bedenk: Nu ik ouder word krijg ik steeds meer verantwoordelijkheden. Als kind kon ik me de ADHD nog ‘veroorloven’, nu is er steeds minder ruimte voor waardoor het probleem ook steeds groter wordt. Als kind sliep ik soms een paar nachten amper tot niet en was ik gewoon een paar dagen heel erg moe. Nu kan ik door die ‘paar dagen heel erg moe’ echt in de problemen komen doordat ik mijn dagelijkse verplichtingen slechts met te veel moeite na kan komen. Wellicht lijkt alles hierdoor nu ook ernstiger te zijn dan het ooit geweest is, terwijl er dus, als ik goed terugkijk, weinig is veranderd.
Heel erg herkenbaar, met name dat leeftijds gerelateerde gedeelte. Vroeger maakte het allemaal niet zo uit. Maar als je wat ouder bent, dan heb je meer verantwoordelijkheden. Ik merk het nog bijna elke dag, als er iets tegen zit, dan valt er veel als een kaartenhuis in elkaar. Achteraf moet ik dan de boel gaan opruimen, wat extra energie kost. Dat lukt dan hooguit een paar weken, maar daarna speelt zich weer hetzelfde af. En sommige dingen stapelen zich jaren achter elkaar op, totdat het eigenlijk achterhaalt is.