Overprikkeld maar niet herkend

Op het blog van Leven met Autisme worden mooi de diverse fases van overprikkeling omschreven die een ASSer mee kan maken. Heel in het kort:

1. Comfort zone, voelt zich op zijn gemak en functioneert normaal
2. licht overprikkeld,  kan niet meer helder nadenken, maakt fouten en is veel trager
3. zwaar overprikkeld, kan niet meer nadenken, komt tot niets, reageert niet normaal

Toen ik dit las viel bij mij het kwartje van een bepaalde situatie toen ik 16 was. Mijn ouders waren van huis en ik was alleen thuis met mijn broer. Niets bijzonders, dit gebeurde wel vaker en ging prima. Ik had de grote zolderkamer en mijn broer een piepklein kamertje waar net zijn bed, bureau en kledingkast in paste. In het vorige huis waren de rollen omgedraaid, dus het was enigszins fair. We hadden toen een keyboard (eenvoudige elektronische piano), deze stond op mij kamer. Mijn broer speelde hier graag op. Helaas kon deze vanwege ruimtegebrek niet in de huiskamer staan, of op zijn eigen kamer.

Die specifieke middag wilde ik alleen zijn op mijn kamer. Mijn broer echter, wilde enorm graag keyboard spelen. Het monde al snel uit in een ruzie, voor mijn doen een erg heftige ruzie. Het maakte iets in mij los, ik wist echter niet wat. Een niet controleerbare situatie terwijl mijn ouders als scheidsrechter niet konden inspringen. Ik kon er gewoon niet bij dat ik op mijn kamer even niet compleet tot rust kon komen en dat mijn broer dat niet kon respecteren. Hij zou en hij moest.

Hierna ben ik maar naar buiten gevlucht. Ik ben op mijn fiets gesprongen en ben naar een naburige plaats gefietst, zo hard als ik kon. En ook weer terug natuurlijk. Het ging met een bloedgang. Waarom? Eigenlijk geen idee. Ik kon nergens anders over denken dan over dat voorval. Ik ben ook grote delen kwijt van die route, ik kan het mij gewoon niet meer herinneren.

Wat ik mij wel kan herinneren is een moment waarop ik bijna thuis was, een jongen op een oude racefiets haalde ik in. Blijkbaar kon die jongen het niet uitstaan en haalde mij weer in. Hij keek herhaaldelijk achterom maar na een tijdje viel hij vermoeid terug om vervolgens een stuk achter mij te blijven. Dit herhaalde zich drie keer, totdat hij te ver terugzakte en mij niet meer kon inhalen. Ik vond het nogal opmerkelijk dat ik na zo’n enorm stuk fietsen op een herenfiets nog zo’n tempo kon aanhouden.

Ook was er een moment dat ik in het donker niet zag dat er aan de weg gewerkt werd en ik ten val kwam vanwege een berg zand die er lag. Het deed mij niks, keek snel naar mijn fiets die gelukkig niks mankeerde, sprong er weer op en fietste keihard verder.

Thuisgekomen waren mijn ouders weer terug, het eten was bijna klaar. Ik zei bijna niks, alleen het hoogst noodzakelijke. Ik moest nog steeds denken aan het voorval. Het bleef zich in mijn hoofd herhalen gedurende de rest van de avond.

De volgende dag was het maandag en moest ik naar school. Ik zat gelukkig achterin en viel niet zo op. Ik legde mijn boeken open voor mij neer in de diverse lessen, maar had niet de concentratie om op te letten. Gelukkig werd er geen aandacht aan geschonken.

De dag daarop, een dinsdag ging ik weer netjes naar school. Maar mijn gedachten bleven doormalen. Ik legde de eerste lessen mijn boeken nog wel op tafel, maar ik opende ze geeneens meer. Ik legde zelfs mijn hoofd erop en half slapend bracht ik de les door. Er waren zelfs lessen die dag dat ik helemaal geen boeken op tafel legde. Het interesseerde mij niets meer. Ik vond het des te opvallender dat er helemaal niks aan mij werd opgemerkt.

’s Middags na school ging ik een stuk fietsen. Mijn gedachtengang was nog steeds zo traag als je maar bedenken kon. Ik had een probleem, maar dit probleem was al lang niet meer die zondag. Wat het wel waas ben ik vergeten. Ik kon ook niet veel onthouden, het denken ging in stapjes. Het probleem deelde ik op in deelproblemen. En opeens, daar had ik de oplossing. Maar zo kort als mijn geheugen was, was ik het probleem vergeten. Wat heb je aan een oplossing als je niet meer weet wat het probleem is!?

Ik begon langzaam aan weer iets tot rust te komen. Diezelfde dag heb ik een kort gesprek met mijn moeder gehad. Ik heb eindelijk iets over het voorval van die zondag met mijn broer kunnen bespreken.

Woensdag de eerste lesuren was ik nog steeds een beetje van de kaart. Ik heb uiteindelijk mijn schooldecaan opgezocht, zij was tevens een beetje de huistuinenkeuken psycholoog van de school. Ik heb het voorval voorgelegd. Toen ik alles verteld had was ik mijn ei kwijt en kon ik eindelijk weer fatsoenlijk denken.

Ik heb in al die dagen geen problemen gehad met huiswerk. Volgens mij was dit voorval ook het moment dat ik weinig meer ging doen op de HAVO. De maanden hiervoor had ik hard gewerkt om goede resultaten te behalen, maar zo bijzonder waren ze geeneens.

Ik heb deze situatie aan diverse psychologen en zelfs een psychiater verteld, maar geen enkeling kon dit plaatsen waar dit nu aan lag. Nu ik mijn diagnose Asperger/autisme heb, vallen steeds meer puzzelstukjes op zijn plaats. Waarom is dit nooit iemand anders opgevallen?