Autisme en liegen
22 september 2011 § 17 reacties
Zojuist kwam ik een leuke test tegen: Ontmasker de leugen. In deze test krijg je een paar filmpjes te zien waarbij je de leugen moet ontdekken. Ik vond het leuk om te doen. Toevallig heb ik van dit onderwerp de afgelopen 1-2 jaar wat dingetjes opgepikt. Dingen die ik mooi kon gebruiken. Bij de uitslag werd er gelinkt naar een pagina met tips om leugens te herkennen. En dat was dan wel weer confronterend. Confronterend met mijn basisschool periode, en nog steeds in sommige situaties, bijvoorbeeld met mijn werkgever.
Als leugenaar bestempelt
Vroeger had ik de ‘gave’ om regelmatig in conflictsituaties terecht te komen. Mogelijk vanwege mijn autistische gedrag. Ik vatte dingen te serieus op, het monde uit in pesterijtjes en uiteindelijk werd het fysiek opgelost. En dan mag je je verhaal doen tegen de meester. Ik had moeite met het kijken in de ogen, moest iets langer nadenken over de vragen die mij gesteld werden. Beiden wekken geen vertrouwen op, maar het zijn wel beide kenmerken die bij autisten voorkomen.
Ook op dit moment kom ik regelmatig in conflict situaties met mijn werkgever. Het is pas sinds kort bekend dat ik de diagnose heb. Ik ben er nog niet over uit of ik het hem wel of niet moet zeggen. Maar ook in gesprekken met hem blijk ik geen vertrouwen te wekken. Ik ben me er niet van bewust of ik nu wel of niet in de ogen kijk. Ik doe het waarschijnlijk meer dan vroeger. Uiteraard bereid ik de gesprekken voor, om op de meest waarschijnlijke vragen een snel antwoord te kunnen geven. Maar op sommige dingen kun je je niet voorbereiden, gevolg is dat het antwoord wat langer op zich laat wachten. En om het nog moeilijker te maken, analyseer ik de vragen noodgedwongen eerst, voordat er meer in mijn maag gesplitst word dan ik zou willen. Na de analyse beeld ik mij vliegensvlug diverse antwoorden in met mogelijke uitwerkingen en reacties van mijn leidinggevende. Eventueel pas ik mijn te geven antwoord daarop aan. Vindt je het gek als het een 5-10 seconden duurt voordat ik antwoord geef met dit alles in het achterhoofd?
Al met al zet ik een consistent verhaal neer: de waarheid. Maar het is maar net hoe de vragen gesteld worden en hoe de antwoorden hierop geïnterpreteerd worden.
Herkent autist leugens?
Andersom, herkend de autist de leugens van de ander, vind ik inmiddels ook een interessant onderwerp. Een paar jaar geleden zat ik in een conflict situatie met mijn werkgever. In een van deze gesprekken proestte ik het bijna uit van het lachen, zo herkenbaar de signalen waren die mijn leidinggevende gaf tijdens zijn liegen. De herkenning hiervan is echter niet vanzelfsprekend geweest. Vroeger keek ik mensen niet aan en lette ik niet op de ontzettend belangrijke gezichtsuitdrukkingen. Hoe ik tijdens dat specifieke gesprek opeens wist dat mijn leidinggevende een potje blufpoker aan het spelen was weet ik niet. Maar de dingen die hij mij onbewust aanreikte, heb ik wel kunnen gebruiken voor mijn gewin.
Leugens herkennen bij onbekenden vind ik nog steeds het moeilijkst. Bij bekenden is het erg wisselend. Het blijft lastig.
Kan een autist liegen?
En als we het over liegen hebben, hoe presteert de autist als leugenaar? Ik kreeg op twitter al meteen een reactie dat iemand wel heel goed was in liegen. Zelf kan ik goed liegen tegen onbekenden. Maar bij bekenden val ik heel snel door de mand. Als we een geintje uithalen met iemand, dan houd ik mijzelf maar een beetje afzijdig. Puur omdat er aan mijn gezicht op dat moment genoeg af te lezen valt. Gek genoeg kan ik dit gedrag bij onbekenden wel inhouden.
Ben erg benieuwd in reacties van anderen hierin. Word jij vaker als leugenaar bestempelt, herken jij leugens, kan je zelf liegen? Wat scoor jij op de test? Ik had ze verbazingwekkend allemaal goed.
AspergerADD 
Knap hoe je dit beschrijft en dus kunt delen met anderen.
Ik ben mij al van jongs af aan bewust dat ik net iets anders ben dan anderen. Het heeft mij daarom ook al heel vroeg aan het denken gezet hoe ik bepaalde dingen kan verbeteren in onder andere communicatie. Met die diagnose van Asperger die onlangs is gesteld, ben ik nu bezig met een zoektocht naar meer ervaring, kennis, herkenning en erkenning. Veel puzzelstukjes van vroeger vallen nu op hun plaats. Waaronder dit stukje over liegen.
Vervelend blijft dat je je bewust bent van je gedrag, dat je weet hoe je het zou kunnen veranderen, maar dat het vervolgens niet lukt.
@Asperger: Heel herkenbaar, ook dit stuk.
Ik ben goed in liegen maar ik ben liever eerlijk.
Vroeger heb ik enorm gelogen omdat ik altijd spijbelde.
Op de middelbare school kon ik geen aansluiting vinden, ik voelde me anders, ik was super verlegen en werd ook gepest.
Leren kon ik zonder moeite maar ik had geen motivatie omdat het niet leuk was. Buiten dat zat ik in een klas met ruim 30 kinderen. Toen ik in een andere klas terecht kwam (opleiding Horeca) zat ik met 16 kinderen en doordat de theorie en praktijk zo leuk waren heb ik nooit meer gespijbeld.
In relatie opzicht heb ik ook veel gelogen. Ik ben hele periodes veel op zoek geweest naar aandacht van anderen en loog hier ook om en over, zonder dat de ander dit door had.
Tegenwoordig lieg ik niet meer, verzwijgen doe ik wel, overdrijven ook (is wel een beetje liegen).
Het herkennen van leugens bij anderen ben ik een meester in.
1 van mijn grote interesses is psychologie. Je kunt het aan het gezicht van de ander zien, de houding etc.
Ik ben trouwens nog niet gediagnosticeerd terwijl ik zeker ben van de combinatie.
Daarom is het voor mij ook geweldig om jouw hersenspinsels te kunnen lezen.
De psych vindt namelijk dat mensen met asperger GEEN inlevingsvermogen kunnen hebben, dat vind ik nogal kort door de bocht.
Ik ben heel blij met je openhartigheid! Keep it up!
Groetjes,
miepje
Tegen wie ben je goed in liegen? Tegen onbekenden maar ook tegen naasten? Dat laatste heb ik dus veel meer moeite mee. Uiteraard ben ik ook liever eerlijk. Kom je veel verder mee in het leven dan als je je leven aan elkaar hangt van allemaal leugens. Dan moet je on-the-fly bedenken hoe het verhaal ook alweer in elkaar zat en daar een antwoord op verzinnen.
Ergens kan ik mij wel voorstellen dat je weinig interesse in school had. Het is zo globaal, waardoor het velen niet aantrekt. Je moet echt doorzetten. Pas als je interesse gewekt word, wil je er voor gaan. Bij mijn HBO studie was ik ook vaker van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat bezig om projecten en verslagen tot een goed einde te brengen. Ik had een enorme drive.
Over psychologie gesproken, ook daar heb ik bovenmatige interesse in. Vandaar dat ik af en toe wat leuke onderwerpen eruit pik die raakvlakken hebben met psychologie.
Leuk dat je mijn hersenspinsels leuk vind. Geeft mij de drive om er mee door te gaan!
Een psycholoog die alleen uit het boekje handelt. Jammer! Ik merk op twitter dat er meer mensen met inlevingsvermogen bestaan. Niet perse op ieder vlak, maar ze kunnen het wel. Genoeg mensen in mijn omgeving die zich bepaalde dingen minder goed kunnen voorstellen dan ik! Asperger en autisme zijn onderdeel van een spectrum. Het betekend dat lang niet alle kenmerken hoeven te kloppen.
Over het algemeen ben ik goed tegen liegen. Vroeger was dat ook tegen naasten.
Nu heb ik daar ook moeite mee.
Het is ook eigenlijk onnodig maar ik heb ook niks meer te verbergen. Ben ook erg veranderd, volwassener geworden.
Op de basisschool had ik veel last van migraine waardoor ik de citotoets heb verpruts, juist als er hoge verwachtingen waren kreeg ik hoofdpijn.
Hierdoor kwam ik op het VMBO terecht. Dat heeft me nooit zo kunnen boeien.
Een vervolgopleiding heb ik niet gedaan omdat ik niet wist wat ik wilde. Dit heb ik in de praktijk wel geleerd.
Het liefst zou ik ook echt iets met mijn interesse voor psychologie doen maar gezien mijn motivatie probleem van de laatste tijd lijkt het me niet echt verstandig.
Tja, die psychiater heeft zelf adhd, hij is zeer neurotisch maar bij alle sessies had hij het allemaal zo goed ingeschat bij mij. Ondanks dat het een hele rare snuiter is vind ik hem dus echt heel okee.
Aangezien ik binnenkort dagbehandeling start in de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis alhier verwacht ik dat er een uitgebreide psychologische test gaat komen, zoniet dan dring ik er op aan.
Dan zal het wel aan het licht gaan komen.
Bij PsyQ kom ik sowieso niet veel verder, ik heb veel te veel te vertellen en veel te weinig tijd.
Wat je ook zegt, ik heb zelf ook een veel beter inlevingsvermogen dan de mensen om me heen, zeker binnen mijn familie.
Een overlap met ADD, jezelf bepaalde dingen aanleren en interesse voor psychologie kunnen mijns inziens er voor zorgen dat je je wel kunt inleven.
Nu denken de psychologen alleen maar dat ik iets WIL mankeren. Ik kom normaal en rustig over. Van binnen is het de apenheul..
Dat ze bij PsyQ en/of soortgelijken weinig tijd hebben bij AD(H)D gesprekken komt mij wel bekend voor. Ik weet niet of jij het ook hebt, maar ik kan lang van stof zijn. Met name in het vertellen van dingen. Ik moet er veel details in kwijt. Begreep afgelopen week dat het een typisch autisme kenmerk is. Maar het is niet voor niets. ADHD-ers hebben over het algemeen een korte concentratieboog. Ze willen dat je nog alle info tijdens het gesprek op pikt. Dat je minder diepgang krijgt tijdens een gesprek is een tweede, is minder van belang.
Met name het laatste jaar kreeg ik het idee dat ik met die psycholoog tot niets kwam. Had ik mijn verhaal van gebeurtenissen van de afgelopen weken alweer verteld, dan was de tijd alweer om. Geen tijd om de problemen aan te pakken. Of dan wilde je je problemen vertellen, zat je er behoorlijk mee in je maag, dan moest er weer een evaluatie ingevuld worden. Echt effectief is dit niet geweest.
Iets effectiever waren de groepssessies. Maar uiteindelijk kwam het er toch op aan dat je het geleerde zelf moest toepassen. Helaas sloot dat net niet aan op wat mijn probleem was. Inmiddels weet ik beter, nu diagnose asperger gesteld is. Ik hoop tenminste dat ik niet te hard van stapel loop, want zo voelde ik mij ook toen diagnose ADD gesteld was. En ondertussen ben ik verder afgezakt in vergelijking met de periode voor beide diagnoses.
Er zijn zoveel stoornissen zoals Psychopathie, Narcisme, Borderline waar liegen veel voorkomt. Onlangs is een actie gestart “Narcisme nader bekeken voor slachtoffers”-petitie.nl. Voor betere herkenning en erkenning van Narcisme, in de hulpverlening rechtsspraak en onderwijs.
Ja dat is eigenlijk precies ook mijn probleem met PsyQ.
Voorheen dacht ik eigenlijk alleen maar dat ik HSP was. Misschien herken jij je er ook in of ken je dit ook.
Waardoor ik voordat ik naar psyQ ging (en ik het nog kon betalen) naar een alternatieve HSP coach ging, dit werd niet vergoed.
De gesprekken duurde er wel anderhalf uur en ik had er ook daadwerkelijk iets aan.
Ik ben ook erg lang van stof maar ik schiet ook van hot naar her en waar ik dan voor kwam vergeet ik en voor dat je het weet is de sessie voorbij. Precies!
De psycholoog vergeet zelf ook vaak waar ze is gebleven, dat zet ze kennelijk niet in de computer. Zo is de therapie ook niet constant. Het is meer van “Hoe is het met je gegaan de afgelopen week?”
Ik ben er heen gegaan om dingen uit het verleden te verwerken. Na ruim een jaar ben ik nog geen steek verder.
Ik zal ook in een groep terecht komen voor dagbehandeling, dat zal 3 of 6 maanden duren.
Ik kijk er erg naar uit omdat ik ook erg toe ben aan contact met anderen.
Het laatste jaar zijn er veel contacten weg gevallen waar ik intensieve omgang mee had en dat kan ik maar moeilijk verkroppen.
Ik ben nu dus in een fase in mijn leven aan gekomen (ik ben tegen de 30 nu) dat ik contact met leeftijdsgenoten meer aandurf omdat je nu minder beoordeeld wordt op je uiterlijk waardoor de drempel voor mij kleiner is. Minder vooroordelen. Ik heb nooit dure kleding kunnen kopen en ben nooit zo met mijn uiterlijk bezig geweest als andere meiden van mijn leeftijd.
Vrouwen van 30 jaar en/of meer zijn toch meer bezig met het burgerlijke leventje, huisje boompje beestje en daar voel ik me veel veiliger bij.
Hoezo hoop je dat je niet te hard van stapel loopt?
Ik vind het nog steeds een feest der herkenning 🙂
Ha, over herkenning gesproken! HSP klinkt mij ook bekend in de oren. Zie ook blogpost https://aspergeradd.wordpress.com/2011/10/05/ik-dacht-dat-ik-een-beetje-doof-was/
Dat ze vergeet waar ze is gebleven is wel slecht. Bij mij hebben tot nog toe alle psychologen notities bijgehouden. Wellicht dat het er een enkele keer bij ingeschoten is, maar ze deden het wel. Wat ik wel eens deed als ik het echt wilde bespreken: opschrijven (of noteren in mobiel, mijn digitale notitieblokje). Zo kon ik soms ook dingen compacter vertellen als ik meerdere dingen kwijt wilde.
Ben ook een periode bij een psychiater geweest. Die omschreef het op den duur maar coachingsgesprekken, omdat het an sich wel werkte als ik mijn verhaal kwijt kon. Samen trokken we er de conclusie uit dat het wellicht ook verstandiger was om meer met vrienden over dingen te praten. Dat deed ik toen niet zo, had wat oppervlakkige contacten. Toen ik mij er meer mee bezig hielt, merkte ik op dat sommigen erg narcistisch bezig waren en alleen hun eigen dingen kwijt wilden. Als ik zelf iets wilde vertellen waren ze erg kortaf, of gaven ze mij de bekende tips waar ik allang zelf op was gekomen. Om vervolgens weer door te gaan met een eigen verhaal. Daar sprak ik dus minder mee af en dat gaf gelukkig ook meer rust.
Dat er contacten wegvallen is lastig, zeker in een moeilijke periode. Wellicht is het handig om uit te zoeken waarom dat komt? Is het blijvend? Of kun je weer proberen om het contact weer op te bouwen? Soms ontstaan er wel eens woorden, maar het is geen schande. Praat er later nog eens over, redelijke kans dat jullie er samen om kunnen lachen en het weer als vanouds word!
Wat betreft te hard van stapel lopen. De hoop vestigen op de tips die ik bij de behandeling van asperger mee krijg, dat ik ga denken dat het mijn wereld gaat veranderen. Dit is dus niet gebeurd bij ADD behandeling. Al begrijp ik mijzelf op veel vlakken wel een stuk beter. Ik hoop dat dit uiteindelijk voor mijzelf een handvat is om zelf dingen verder te kunnen ontwikkelen. Begrijp je het nog? 😉
Ik begrijp alles dat je zegt hoor. Dat scheelt enorm 🙂
Met anderen praat ik hier ook niet echt over. Met 1 van mijn oudere zussen kan ik wel over ADD praten omdat zij dezelfde problematiek heeft. Ik ben dan ook zeker dat ze ook ADD heeft.
Zij zal echter nooit hulp zoeken of op zoek gaan naar medicatie.
Mensen die alleen maar over zichzelf praten, daar kan ik ook echt niet tegen hoor.
Ze vinden hun eigen verhaal maar wát interessant en wat de ander zegt is ruis.
Ik ga dat andere stuk nog even lezen van je, ben wel benieuwd. Heb specifiek een aantal onderwerpen gekozen om te lezen. Ik krijg al een overload hier maar kan het wel hebben.
Wat je zegt over die notitie is heel handig 🙂
Soms denk je niet aan dat soort simpele oplossingen. Ik maak dingen ook veel te ingewikkeld voor mezelf.
Ik kom niet in een ADHD groep hoor. Dat heb jij wel gehad neem ik aan?
Ik heb ook geen behandeling gericht op ADD.
Ik word in een groep geplaats met mensen met soortgelijke problemen. Ik trek hele drukke mensen die de hele tijd bewegen helemaal niet.
Mensen die druk praten trek ik weer wel. Ben erg benieuwd in ieder geval maar voorlopig heb ik nog intakes en een wachttijd (die onbekend is).
Wat de vriendinnen betreft, ja met een paar is het zeker zo dat het ooit wel weer opgepakt wordt. De 1 heeft een drukke baan, de andere een behoorlijk depressieve periode gehad met opname maar die komt mega theatraal over en daar kan ik dan ook niks mee. Schreeuwen dat ze zelfmoord wil plegen (wat ze niet doet) om maar opgenomen (= serieus genomen) te worden. Haar ken ik al van baby af aan dus het is heel raar om zoiets te zien gebeuren.
1 er van is mijn zus, 1 er van is iemand die na 3 jaar bij me te hebben gewoond (en ik voor haar heb gezorgd) ineens weg vluchtte en ik haar nauwelijks nog spreek.
Als ik ze spreek of iets met ze doe is het altijd wel als vanouds maar bij mij blijft van binnen een naar gevoel heersen, alsof ik niet belangrijk genoeg ben om tijd mee door te brengen.
1 van de vriendinnen die ik ken via internet heeft zelfs tot 3x aan toe al een afspraak afgezegd met simpele smoezen, geen geld, vader is ziek, terwijl ze vervolgens de dag erna of de dag zelf anderhalf uur op weg gaat naar een andere vriendin.
De laatste keer zou ze een week bij me slapen ivm de bevalling van mijn hond en helpen. Zelfde verhaal, geen geld. Diezelfde week ging ze naar vriendinnen verderop in het land, uit eten etc.
Daar ben ik dus even helemaal klaar mee.
Met haar had ik dagelijks intensief contact, ik vraag me echt af hoe oprecht zij is.
Zelf ben ik echt heel erg van de afspraken nakomen en ik kan er slecht tegen als iemand iets af zegt.
1x kan nog wel maar deze 3e keer.. pff
Daarom heb ik liever een nieuwe vriendschap met iemand waar ik WEL op kan bouwen. Ik kan slecht tegen vriendschappen in fases waarbij je maanden intensief met elkaar om gaat en dan helemaal niet meer en dan later ineens weer wel.
Ik kan er moeilijk over praten omdat ik heel slecht ben in communicatie als ik boos ben.
De kans dat ik ontplof is heel groot. Dat is ook iets waar aan gewerkt moet worden.
Tot nu toe beheers ik de boosheid maar de boosheid blijft daardoor wel zitten.
Het delen van je verhaal zo online en zeker als je ook nog herkenning vindt is ook super.
Ik moet zeggen dat ik deze herkenning echt niet bij vrienden zal vinden en ik zal ook niet snel over asperger praten omdat ik me er nu nog voor schaam.
Diegene die bij me in huis woonde heb ik het wel verteld. Zij heeft ook ADHD met PDDnos en ASS en wellicht borderline. Zij herkent dan ook veel in het verhaal.
Mijn psych heeft me wel gevraagd of ik anderen wilde vragen om mij te beschrijven en hoe ik over kom.
Dat vind ik eigenlijk ook een beetje eng… te weten wat iedereen van me vindt.
Ik vind het geweldig hoe je alles beschrijft. Heb er super veel aan en ook nu echt de motivatie om mijn blog om te gaan zetten naar een ander systeem en verder te bloggen 🙂
x
Ik heb inderdaad groepstherapie gehad voor onder andere ADD. Ik kan op zich wel tegen iets drukkere personen. Had me het eigenlijk ook voorgesteld, maar ik vond het alleszins meevallen. Omdat ik vroeger minder succesvolle groepstherapieën had, stond ik er in eerste instantie een beetje argwanend tegenover. Het probleem toen was dat het een allegaartje van problemen bij elkaar was. Diegene met de grootste mond of de grootste problemen kwamen het vaakst aan het woord. Ik vond mijn probleem niet zo heel erg belangrijk en had het idee dat ik voor iedereen wel tips had. Gevolg was dat uiteindelijk mijn problemen, waar ik mij ook nog eens voor schaamde, niet besproken werden. Compleet nutteloze gesprekken dus. Nu heb ik er wat minder moeite mee. Denk ook dat het heel erg afhangt van de club waar je de therapie krijgt. Veel dingen zijn herkenbaar als je mensen met dezelfde diagnose bij elkaar zet. Als de een zijn probleem verteld, dan hoef je je eigen soortgelijke probleem al niet meer te vertellen. Dus wie weet, wellicht heb ik je visie erover wat kunnen veranderen? 😉
Vervelende ervaringen heb je met vriendinnen gehad. Gelukkig is dit geen doorsnee. Ik hoop niet dat het je belet om nieuwe vrienden te maken 🙂 En over vrienden die slappe smoezen hebben en regelmatig afzeggen terwijl er geen nieuwe concrete afspraak komt. Waarschijnlijk heb je hier op korte termijn niks meer aan. Ik heb iets soortgelijks meegemaakt. Ik verzette zelfs werk om af te spreken, om op het laatste moment afgebeld te worden omdat hij gevraagd was om te werken. Woest was ik! Ik heb hem op z’n plek neergezet. Op zo’n moment moet het duidelijk zijn dat de ander zoiets niet nog een keer hoeft te flikken. Vervolgens is het (in mijn optiek) aan de ander om het goed te maken. Als die kans genomen word maar verpest word, dan hoeft diegene het voorlopig niet meer te proberen. Na een half jaar of zelfs jaar werd ik nog eens gebeld door die knaap. Ik heb het er nog maar eens ingewreven. Want na zo’n periode het nog eens denken te proberen is ook exit 😉 Liever een paar goede vrienden dan veel en door iedereen slecht behandeld worden.
Wat betreft intensieve vriendschappen die opeens wegvallen klinkt ook bekend. Ik kan er ook niet super goed tegen. In veel gevallen is er wel weer iets op korte termijn voor in de plaats gekomen. Dus bij mij viel het wel mee.
Communicatie is voor veel autisten een hekel punt. Voordat boosheid bij mij op komt zetten moet er eerst een paar keer iets gebeuren. Daarna meld ik het en hoop dat het daarmee ook afgedaan is. Soms word er lacherig over gedaan, omdat ik het onhandig communiceer, dan wel lichaamstaal die onzekerheid of iets dergelijks uitstraalt. Op andere momenten word er in eerste instantie wel geluisterd, maar komt het op het later moment alsnog voor. Ik kan dan ook ontploffen. Kom dan onhandig uit de hoek, dat wil zeggen, ik breng lang niet alles wat ik dan zeg tactvol. Ik kom lang niet altijd op de juiste subtiele woorden die er wel benodigd zijn. Soms maak ik anderen boos daarmee. En ja, dan heb je twee boze mensen tegenover elkaar. Dit soort dingen gebeuren mij helaas vaker in relaties. In het begin is er nog wel begrip voor, weet ik het nog wel goed te praten. Maar op den duur word er gedacht dat ik het echt meen. Terwijl die onhandigheid vaak onmacht is. Onlangs heb ik ook begrepen dat dit kenmerkend is voor autisten; niet altijd de juiste woorden kunnen vinden.
Dat je die herkenning bij vrienden niet hebt is ook niet vreemd. AD(H)D komt bij 1 op de 10 tot 1 op de 5 mensen voor. Bij Autisme is dit 1 op de 100. Online kun je makkelijker naar elkaar op zoek gaan, met name als je er over praat, dan in werkelijkheid, als je er niet over praat ;). Maar dan nog, ik zie wel veel herkenning in verhalen bij anderen, maar met jouw verhaal heb ik wel heel veel raakvlakken. Eigen bedrijfje, blessures, compleet vastlopen, die ben ik nog niet eerder tegen gekomen. Maar goed, ben dan ook nog maar sinds juni actief binnen dit onderwerp.
Ik kan mij voorstellen dat je het eng vind om je door anderen te laten beschrijven. Met name voor mensen met autisme kan dit behoorlijk confronterend zijn. Komt het beeld wat je denkt dat de andere persoon van jou heeft daadwerkelijk overeen met het beeld dat ze van je heeft? Wellicht een tip, laat anderen niet alleen minpunten over je vertellen, maar vraag ook naar pluspunten. Iedereen heeft wel positieve dingen. En als de ander die niet kan beschrijven, dan ligt het hoogst waarschijnlijk aan de ander, dat die je niet kan waarderen. Vrienden weten elkaar altijd te waarderen, waarom zou je anders vrienden van elkaar zijn!?
Bedankt voor je compliment over mijn schrijven. Ik zweef op wolken ondertussen door al die complimenten van iedereen de afgelopen week! Er zijn er al verschillenden geweest die zeggen dat ik een boek moet gaan schrijven :$. Voorlopig kijk ik het nog even aan 😉 Ik ben in ieder geval heel erg benieuwd naar jouw verhalen. Dus kom maar op met je blog!
Haha een boek schrijven, dat is serieus ook nog een idee van mij. Ooit als ik in een rustigere, bewustere periode zit misschien.
Voor ons beiden nu geen optie (daar we in dezelfde state of mind zitten).
Ik schrijf zo’n beetje hetzelfde als jij. (schrijfstijl)
Wat de groepstherapie betreft, ik heb er niet een beeld van hoe het zal gaan. Ik heb wel revalidatie gehad in een groep waarbij ook veel was gericht op psychotherapie en dat was fijn. Totaal verschillende personen.
De groep waar ik in kom is meer gericht op het verwerken van problemen en gericht op het verleden maar ook op structuur aanbrengen.
Ik wil graag een hele boel rotzooi uit het verleden een plekje geven om verder te kunnen in de toekomst.
Vreemd dat je zelf weinig aan het woord bent geweest dat zouden de therapeuten toch beter moeten inrichten.
Ik heb 1x doormiddel van zo’n schema ( de RET methode) een vriendin aangesproken op het afspreken met mij. Zij belde mij voornamelijk als ze al 5 of 6 mensen had afgebeld die niets met haar wilden doen. Als laatste kwam ik dan.
Doordat ik dat aanvoelde had ik geen zin om me ervoor te lenen.
Sinds ik het heb laten weten zijn we wel meer op 1 level gekomen.
Zij is ook het beste contact dat ik heb en dat is sinds April weggevallen sinds ze na een lange periode van werkloosheid weer aan het werk ging, volop, belachelijke diensten en na het werk nog afspreken met collega’s.
Ik ben meer het type die dus niets laat weten maar zich van binnen vreselijk opvreet, zeker als ik zie dat een persoon die een afspraak met jou heeft afgezegd op dezelfde dag gewoon iets anders gaat doen met anderen. Onbegrijpelijk vind ik zoiets.
Je kunt trouwens op http://overlevenmetadd.weblog.nl wel wat van mijn verhalen lezen hoor. 🙂
Ik heb een wordpress aangemaakt maar die wil ik customizen, moet ik even voor gaan zitten. Nu nog geen zin in.
Ik vind het knap dat jij het wel aan anderen kan laten weten dat je het er niet mee eens bent of het nou onkundig is of niet. Toch top. Dan hou je het tenminste niet binnen.
Negatieve dingen blijven bij mij meer hangen dan de positieve dingen.
Ik ben bang dat ik dan teveel geneigd ben om me te focussen op de slechte eigenschappen die ik heb maar het stomme is dat ik het zelf best wel weet.
Ik word toch ook wel gezien als de zus met de grootste bek en met een eigen mening dus wat dat betreft is het ook niets nieuws.
Graag gedaan, het compliment! 🙂
Vooral zo doorgaan!
Ben er ook van overtuigd dat onze ‘rotzooi’ ons nu tegen houd. Het is een last die je meedraagt. Eenmaal afgerond, draag je het niet meer mee en kun je weer leven als vroeger. Zo geld het tenminste voor mij. Vroeger kwam ik niet zo veel problemen tegen, dat gepest worden was nog wel te overwinnen. Nu is het van een heel ander kaliber. Het lijkt ook wel alsof ik nauwelijks reserves meer heb om een tegenslag te overwinnen. Voor mijn doen heb ik al genoeg meegemaakt de laatste tijd.
Je hoeft dingen niet persee op te ruimen of op te lossen, zodra ze een plekje krijgen zou het ook al enorm schelen. Totdat ze een plekje hebben gekregen, zwerven ze rond en maken ze alleen maar meer troep. De vraag is natuurlijk, hoe moeten ze een plekje krijgen? En sommige dingen zijn bij wijze van spreken al afgesloten. Maar soms spoken ze alsnog door je hoofd heen. Ik denk nog wel eens terug aan een enkel vriendinnetje dat ik heb gehad. De enorme liefde die ze mij gaf, het geeft mij een warm gevoel. Dan verlang ik er bijna aan terug. Maar dan langzaam komt ook het besef waarom het niet liep tussen ons. (Ik voel alweer een nieuwe blog opkomen.) Ik probeer het dan weer af te sluiten. Soms lukt het voor een paar weken, maar er zijn ook periodes dat ik er dagelijks of soms meerdere keren per dag aan denk.
Geen idee waarom ik in die groepstherapie weinig aan het woord ben geweest. Wellicht hebben ze het wel gevraagd, maar wist ik op dat moment geen onderwerp aan te snijden omdat er niks recents in mij op kwam. Of deed ik het wel, maar kwamen er keer op keer oplossingen bovendrijven die ik al lang en breed meerdere keren onsuccesvol had uitgeprobeerd. Enige wat mij nog bij stond van die eerste sessies was dat ik er bijzonder weinig aan had. En dat ik meer het idee had dat ik anderen hielp met hun problemen.
De RET methode is mij onbekend. Kun je daar wat meer over vertellen?
Knap dat je het aanvoelde dat jij zo laat in het belrijtje voor kwam en dat je het durfde te zeggen. Ik heb dat ook een enkele keer gemerkt bij iemand. En dat zo iemand na een periode van veel contact opeens heel weinig contact meer heeft is typerend voor sommige mensen. Zo ken ik er ook verschillende. Hebben ze een relatie, hoor je opeens weinig meer van ze. Ik ben zo zelf ook een beetje. Dat ik een periode helemaal op kan gaan in iemand en dat ik weinig oog meer heb voor anderen. Merk wel dat het de laatste jaren wat om begint te draaien. Dat ik tijdens een relatie ook behoefte heb aan contact met anderen. Een soort vangnet, dat ik in stand houd en dat mij kan opvangen als die persoon wegvalt. Mijn laatste ex kon daar niet mee overweg en wilde mij helemaal voor zichzelf. Het zoog mij leeg. De relatie heeft mij niet alleen veel energie gekost en leeggezogen, maar ook enkele vriendschappen gekost. Daarna probeer je er weer bovenop te krabbelen en dan word je ziek. Word je gedwongen door je werkgever om veel thuis te blijven, oftewel, vriendschappen opbouwen en in stand houden is vrijwel onmogelijk. Ik word er zieker en zieker van, het lijkt vechten tegen de bierkaai. Maar de mensen van kantoor lijken er geen begrip voor te hebben. Ze zien niet in dat er wel eens uitzonderingen op de regels zijn en nodig zijn voor sommige mensen. Ik hoop dat het voor jou op dat vlak beter gaat 🙂
Ik heb eindelijk enkele pagina’s van je blog kunnen bekijken. Maar vreemd genoeg levert het me nog regelmatig bij diverse links blanco pagina’s op. Weblog.nl is nog echt niet de oude!
Dat ik dingen durf te vertellen is niet vanzelfsprekend voor mij hoor. Vaak genoeg heb ik er ook nog moeite mee, of vertel ik het niet. Dat jij gezien werd als de zus met de “grootste bek” wil ook wel wat zeggen neem ik aan? Of is dat net als bij mij dat je bij goede bekenden (met name familie en soms een enkele vriend) wel je mening durft te zeggen?
De RET methode, even nadenken hoor.
Het is een schema waarbij je een gebeurtenis waarbij je bijvoorbeeld heel boos of verdrietig werd gaat uitpluizen en van een afstandje bekijken wat er beter kan. Wat je de volgende keer kan doen.
Dus bijvoorbeeld de situatie die ik al schetste.
Gebeurtenis: Een vriendin belt me op, als laatste mogelijkheid om naar de bios te gaan.
Gedachte/gevoel: Ik ben niet belangrijk genoeg. Ik word als laatste gebeld om haar te vermaken. Ik sta op de laatste plaats.
Gedrag: Ik word boos/verdrietig en zeg nee
Wat kan hier beter aan? Haar laten weten dat je niet op de laatste plaats wilt komen maar dat je wel graag iets met haar wilt doen. (bijvoorbeeld).
Moeilijk toe te passen hoor.
Het is wel handig voor jezelf om zo een situatie helemaal uit te schetsen en te kijken wat er fout ging zodat je tot de kern kan komen waarom je op een bepaalde manier reageert en hoe het anders kan.
Wat je soms hebt, die gedachtes voor je ex. Dat heb ik ook wel. Ook vaak schuldgevoelens, zo erg dat ik iemand wil bellen, van 8 jaar terug ofzo he. Echt belachelijk.
Je moet eens voor de gein in de gaten houden wanneer je last hebt van die gedachtes. Bij mij is het namelijk de hele week voor volle maan, dus echt beginnend op precies 1 week ervoor.
Er komt meer bij kijken dan alleen dat, die emoties voor dingen die al lang voorbij zijn.
Probeer maar te ervaren of je je anders voelt in die week.
Die gevoelens kunnen behoorlijk de overhand krijgen waardoor je je eenzaam gaat voelen, verdrietig of ook soms juist gevuld met liefde.
Inderdaad, ik durf bij mensen die ik beter ken wel mijn mening of kritiek te uiten (soms op een erg harde of botte manier) maar bij andere mensen juist niet. Die laat ik makkelijk over me heen lopen. Raar is dat eigenlijk.
We moeten toch wat weerbaarder worden hoor.
En ik wil ook graag leren om op een normale manier te reageren. Dat is toch erg moeilijk voor me.
Als ik in de bios zit en iemand zit tegen de stoelen te trappen dan irriteer ik me vreselijk.. vreet ik me er helemaal aan op en op het moment dát ik wat zeg dan is het echt een explosie met schelden en alles.
Bij mijn vriend is het allemaal super beheerst en aardig en hij vraagt gewoon of iemand zijn voeten van de stoelen wil halen of houden en zegt dat hij er last van heeft of dat het heel storend is.
Zo kan het ook.. denk ik dan.. maar om dat uit te voeren?
Ik denk dat ik daarvoor ook eerst beter in mijn fel moet zitten.
Groetjes,
Miepje
Volgens mij heb ik de RET methode al eens toegepast tijdens ADD training. Toen ontdekte ik dat ik het erg moeilijk vond om bepaalde gevoelens te omschrijven. Waar anderen zo door de oefening rolde, bleef ik steken op gevoel. Toen kwam autisme ter sprake….
Uiteraard kijk ik regelmatig naar situaties wat er mis is gegaan en hoe ik dit een volgende keer kan voorkomen. Het is niet alleen de ander de schuld geven (schuld van je af schuiven), maar ook naar jezelf kijken. Als je ruzie krijgt met anderen iedere keer om hetzelfde iets, dan ligt het waarschijnlijk niet aan die ander maar aan jezelf. Oplossing: jezelf aanpassen, of mensen in je omgeving zoeken die het wel accepteren.
Die gedachten, terugdenken aan exen en willen bellen/schrijven, steken steeds meer de kop op. Misschien maar eens doen, kijken wat eruit rolt :P. En dan kwa toon gewoon aan de oppervlakte blijven, niet over gevoelens beginnen, maar puur interesse tonen. Ik heb het er overigens ook met mijn behandelaar over gehad. Die vertrouwde mij toe dat het redelijk normaal is, in perioden dat je veel alleen bent. Dan ga je je alleen voelen en denk je meer aan momenten samen. Denk zelf ook dat dit van voorbijgaande aard is als ik weer wat meer te doen heb en meer met anderen om ga. Of als ik weer een vriendin heb. Geen idee of dit verband heeft met stand van de maan. Ben niet zo met sterrenkunde bezig 😉
Tegen mijn ouders en mijn broer kan ik behoorlijk direct zijn. Tegen anderen vind ik een stuk moeilijker. Het lukt vaak ook niet. Een enkele keer als ze mij zwaar over de streep trekken kan ik wel behoorlijk ontploffen. Risico van het vak 😉
De vraag is, hoe word ik weerbaarder? Situaties kun je voorbereiden. Maar het zijn meestal nieuwe situaties waar ik in ieder geval mij niet op voorbereid heb. Daarnaast werken mijn gedachten niet alleen trager bij het antwoord geven. Maar ook bij het vormen van een mening of gevoel bij iets. Dus doet zich een situatie voor, kom ik er pas achteraf achter dat ik het niet tof vond. In 95% van de gevallen ben ik dan te laat met mijn mening geven. Ik vraag mij ten zeerste af hoe ik dit zou kunnen veranderen. Ik heb zo’n vermoeden van niet. 😉 (helaas 😦 )
Repeterende gebeurtenissen/dingen die ik niet leuk vind, zijn wel aan te pakken. Daar blijk ik wel vaker de mist in te gaan. Het beste is het om het direct te vertellen en niet achteraf of als iets zich voor een tweede keer of meer voor doet. Dan word je minder serieus genomen. De truc is dan dat je moet praten als brugman om aan te geven dat je iets echt niet tof vind. Deels is het voor te bereiden, maar het worden vaker wel politieke spelletjes, erg vermoeiend.
Ik bedenk me zojuist, wellicht is het ook de non-verbale communicatie: houding, manier van kijken etc. Tsja, dat moet ik mijzelf nog aanleren hoe dat bij boosheid in zijn werk gaat.
Het prettigst blijft het om mensen om je heen te hebben die je aanvoelen en begrip voor je hebben. Die acceptatie is zo enorm fijn! Lekker jezelf zijn en jezelf ontwikkelen in je eigen tempo!
Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat het vrijwel onmogelijk is om non-verbaal af te lezen of iemand liegt. Dus of je het zo ‘overduidelijk’ kon zien? Daar moet je voorzichtig mee zijn denk ik.
Wetenschappelijke onderzoeken kunnen best subjectief zijn. Het ligt maar net aan de onderzoeksvraag. Zo kan het zijn dat twee onderzoeken elkaar kunnen ontkrachten. Denk bijvoorbeeld aan de discussie of wijn nu wel of niet goed voor je is.
Het mooie aan de filmpjes is dat je weet dat er in één van de twee filmpjes de waarheid wordt gezegd. Ik ben gaan kijken naar op welk moment iemand onzeker of juist te zeker overkomt en waarschijnlijk dus liegt. Kijk eens een tweede of een derde keer naar deze filmpjes. Zie je het dan wel?